Χειμωνιατικη ελπιδα

Ξαφνικα εκει που προχωρουσα αμεριμνη , ακουστηκε μεσα απο τη σιωπη μια φωνη που αν μπορουσα να την ακολουθησω με το μυαλο μου , σιγουρα θα εφτανα στο στομα σου . Η αποκοσμη εκεινη ηχω που ακουγοταν γυρω μου , μα αντηχουσε μονο μεσα μου , ελεγε πως οταν αγαπας καποιον του το λες εκεινη τη στιγμη που το αισθανεσαι . Του το λες δυνατα , γιατι αν δεν το κανεις τοτε η στιγμη σε προσπερναει και ετσι οπως σε γεμισε , ετσι σε αδιαζει . Οταν τα ακουσα εκεινα τα λογια δεν τους εδωσα σημασια. Θεωρησα βλεπεις πως εγω επειδη εχω ποδια και περπαταω μπορω να προχωρησω μπροστα χωρις να φοβαμαι . 
 Περασε ομως ο καιρος και εφτασε εκεινη η στιγμη που συναντηθηκαμε ξανα μεσα στο πληθος . Περασε ο καιρος ο αιωνιος και εφτασε να αδειαζει  τη στιγμη εκεινη που σε ειδα . Νομιζα βλεπεις πως αν κρυφτω δεν θα με βρει η καρδια μου . Νομιζα η ανοητη πως αν φυγω θα παψεις να με οριζεις. Ωστοσο , οταν σε ειδα ολα τα συναισθηματα που ειχε ζωγραφισει μεσα μου η ψυχη σου ξυπνησαν και αρχισαν σαν το σαρακι να με τρωνε . Τοτε αντι να σε καλεσω κοντα μου , γυρισα την πλατη και δεν σου ειπα τιποτα. Τοτε και μονο τοτε γελασα με τον εαυτο μου και σκεφτηκα πως ημουν εκτος χρονου . 
 Ειχα αργησει απο καιρο να σου πω αυτο που αισθανομαι , γι'αυτο η στιγμη με καταπιε και με αδειασε λες και ηταν κυμα που παρασερνει οτιδηποτε αδυναμο στο διαβα του . Παντα ειχες αυτη τη δυναμη να με ωθεις στα ακρα . Αυτη τη φορα , εντουτοις , εγω ημουν εκεινη που τραβουσε την γραμμη . Το χειροτερο ηταν οτι δεν ειχα παψει στιγμη να σε αγαπαω . Ολα οσα ενιωθα για σενα ηταν παντοτε εκει, φυλαγμενα καλα στους ανομολογητους λιγμους μου . Ησουν εκει οταν επεφτα για υπνο , παντα σε σκεφτομουν πριν χαθω απο τον κοσμο . Ησουν εκει οταν ανοιγα τα ματια μου και αναισαινα ξανα συνειδητα . Ησουν παντου . 
 Τωρα παλι οσο και αν σε ψαχνω δεν σε βρισκω . Ειμαι συνεχεια εκτος τοπου και χρονου , σαν ενα ξαρμενο καικι ετοιμο να συγρουστει στα βραχια . Σε φωναζει η ψυχη μου μερικες φορες , αλλα δεν εχω χιλιες σιωπες για να παραξω ηχο . Μερικες μαλιστα φορες οταν σε σκεφτομαι νιωθω πως αδειαζω ολοκληρη . Μετα οταν ανακτω ξανα τις αισθησεις μου νομιζω πως παιρνω τη μορφη σου . Ισως αλλωστε αυτο να ειναι η αγαπη , μια μεταμορφωση . Το θεμα ειναι πως πισω δεν παιρνω κανενα ανταλλαγμα για οσα δινω και αυτο οσο εγωιστικο και αν ακουγεται με ποναει . Τι να σκεφτεσαι , τι να ονειρευεσαι , ποια να αγαπας για να μη μου δινεις να πιω απο τα χειλη σου ? 
 Το εχω συνηθισει παντως να κρυωνω στην καρδια μου . Καθε που χειμωνιαζει πρεπει να θυμομαστε εμεις οι ονειροπαρμενοι , γενναμε τις ελπιδες μας καυτες και τις αφηνουμε σαν μπαλονια να πεταξουν μακρυα μεχρι να βρουν ενα συννεφο να κατσουν και απο εκει να πραγματοπιηθουν . Ομως ετσι καυτες που βγαινουν μεσα απο τη ψυχη μας , παγωνουν με την κρυα ανασα του βορια , γι'αυτο και σπανε ... 
                                                              Εσπασα , με ακους ?