Είναι πικρή η ώρα...
που καθένας διπλώνεται στον εαυτό του...
που κουβεντιάζει χωρίς να μιλάει,
μ' ένα πρόσωπο... που μονάχα αυτός βλέπει.
*Τ.Λειβαδίτης*
Με αυτα τα λογια να αντηχουν μεσα στο σωμα μου , ειναι δυνατον να κοιμηθω ; Καθε ανασα μου αναπαριστα γεγονοτα που περασαν μεσα απο τα δικτυα του μυαλου μου και καθως φυτρωναν τσακιζονταν απο την πραγματικοτητα . Αισθανομαι λες και ζω σε ενα παραλληλο κοσμο , οπου τα ονειρα αντιστοιχουν στην αληθεια ενω η ζωη ειναι απλα μια οφθαλμαπατη , την οποια οσο κοιτας τοσο σε παραλυει . Μεσα σε αυτα τα συμπλεγματα του εγω μου με τον Κοσμο χανομαι και καταληγω κουρασμενη να κρυωνω στο κρεβατι μου . Μακαρι να μπορουσα μια μερα να επρατα συμφωνα με τους φοβους μου . Να αψηφουσα το ρισκο , το τσαλακωμα του εαυτου μου , τα αδιακριτα βλεμματα ... Πως γινεται να ειναι ο ανθρωπος ''ζωον πολιτικον '' αν η κοινωνια που σε περικλυει ειναι σαν ενα στενο ρουχο , που ενω σε σφιγγει και πονας αφανταστα με καθε κινηση σου , εσυ δεν μπορεις να το πεταξεις επειδη ο εαυτος σου δεν ειναι καταφυγιο αλλα εχθρος ; Τοσο υποκριτικη ειναι η αναγκη μας για εναν πολιτικο βιο ; Μαλλον οχι ...
Υποκριτικο ειναι που αφουγκραζομαστε τη σιωπη και με τη φωνη μας τη διαλυουμε μονο και μονο για να πουμε κατι .
Υποκριτικο ειναι να ορκιζομαστε πως βρικαμαι αυτο που ζηταμε και ο ορκος αυτος να επαναλαμβανεται εκατονταδες χιλιαδες φορες μες στο κεφαλι μας μονο και μονο για να τον χωνεψουμε .
Υποκριτικο ειναι να μιλαμε για αγαπη οταν οι κορες των ματιων μας διαστελλονται ασυστολα με καθε πειρασμο .
Και ειμαι τωρα εγω μεσα σε αυτην την παρασταση ενας ακομα υποκριτης , που ξεγελαει τον εαυτο του και καθε βραδυ κοιμαται με μια καρδια χαρακωμενη .
