Wednesday, December 4, 2013

Κυκνιο ασμα

Καποιοι λενε πως οι κυκνοι πριν πεθανουν τραγουδανε . Λενε στιχους που συνεθεσαν κατα τη διαρκεια της ζωης τους μεσα απο οσα ειδαν , οσα εκαναν , οσα επαθαν . Κυριως ομως τραγουδουν τα λογια εκεινα που σαν ακαιρα παρεμειναν στο μυαλο τους . Λογια μυστικα και ανειπωτα . Λογια κρυφα και ξεχασμενα . Εκεινα ακριβως τα μυστικα που επι χρονια τους βαραιναν την καρδια , εκεινα λιγο πριν φυγουν μαρτυρουν μελωδικα , λες και θελουν να ηρεμησουν λιγο πριν κοιμηθουν . Μα σαν η ψυχη τους αποδεσμευτει απο τη γη , παλι τα λογια αυτα μενουν και αντηχουν μες στη σιωπη . Το φορτιο αυτο πρεπει να το μεταφερουν οι πετρες , αλλιως δεν εξηγηται γιατι ειναι τοσο βαριες .
 Καποτε τωρα που το θυμηθηκα ετυχε να ακουσω εναν κυκνο να ξεψυχαει . Ολο του το μεγαλειο ελαμψε λιγο πριν δυσει το φως της ανασας του , πριν παυσουν οι χτυποι της καρδιας του . Ακουσα που μουρμουραγε για  μια αγαπη που εχασε , για δυο ματια που με τον καιρο ξεθωριασαν απο τη βροχη . Ακουσα επισης την γοερη προσευχη του λιγο πριν αποκοιμηθει . Συνεχεια επαναλαμβανε στιχους που δεν προλαβε στην ωρα τους να πει , και σαν να κυλησε ο καιρος πισω και ειχε την ευκαιρια , εκεινος τραγουδουσε οσα κρατησε μεσα του για να σαπιζουν .
 Δεν εβρισκα λυτρωση στην απεγνωσμενη του προσπαθεια για συγχωρεση . Ηξερα πως η ωρα εκεινης της αγαπης ειχε παρελθει . Η αγαπη εκεινη σαν ενα αστερι βιαια εσβησε μεσα στο κενο και στην αρμονια του συμπαντος . Ο κυκνος δεν ειπε αυτα που επρεπε να πει οσο ηταν στη λιμνη μαζι με την αγαπη του και τη χορωδια των καλαμιων . Αντιθετως , εμεινε εκει βουβος να αμφιβαλλει και να χολαινεται με την αδυναμια του αυτη να τραγουδα . Και οταν πλεον βγηκε το φεγγαρι και εσπασε σε κομματια η στιγμη , μονο τοτε ομολογησε εκεινα που δεν ηξερε πως να προφερει . Αλλα δεν τα ομολογησε στην αγαπη του , παρα μονο στον εαυτο του . Αυτο το φορτιο τον σκοτωσε , αυτο το φορτιο τον γεμιζε .
 Καπως σαν τους κυκνους ειμαστε και εμεις οι ανθρωποι . Μονο οταν σβηνουν τα φεγγαρια στον ουρανο μας , αποφασιζουμε να αφησουμε τις σκεψεις μας και τα συναισθηματα μας να εξαπλωθουν . Μονο που τοτε ειμαστε ειδη στη συντελεια του εαυτου μας και δεν αρκει η ανακουφιση για να μας σωσει απο τη φωτια . Ισως λοιπον και εμεις να πεθαινουμε τραγουδωντας , φαλτσα μεν , αλλα ρυθμικα .