Sunday, December 28, 2014

Ονειρο νουμερο 1 : Ενας πεσμενος αγγελος




 " And what is a kiss 
if not an exchange of souls ? 
I exhale mine to inhale yours ..."



  Ηταν αργα το βραδυ οταν αισθανθηκα πως πνιγομαι μεσα στο δερμα μου . Δεν μπορουσα να εξηγησω γιατι ενιωθα τοσο αδεια ξαφνικα . Το καλυτερο που ειχα να κανω ηταν να βγω εξω απο τους τεσσερις τοιχους που αισθανομουν πως με αγκαλιαζαν ασφυκτικα . Λιγος καθαρος αερας θα με βοηθοουσε να απαλλαχτω απο ολη την ξαφνικη αγανακτηση .
    Δεν ειχα καποιον προορισμο . Θα βαδιζα τυχαια μεσα στα στενα της πολης μεχρι να αισθανθω ανετα ξανα με τις σκεψεις και τα συναισθηματα μου . Η αληθεια ειναι πως ακομα και αν ειχα προορισμο δεν θα μπορουσα να τον ακολουθησω . Οι δρομοι , τα στενα ακομα και οι λεωφοροι ειχαν μπερδευτει μεταξυ τους . Ολα εδειχναν να καταληγουν σε δινες . Η ιδια η πολη ειχε βαρεθει την παρουσια τοσων ανθρωπων που παρεμεναν αδειοι .
    Απο την ωρα που εφυγα απο το σπιτι μια σκεψη με καταδιωκε . Ποσο θα ηθελα να απαλλαχτω απο το βαρος εκεινο που ειχε μαζευτει στους ωμους μου . Φαινοταν ασηκωτο . Σκεφτομουν ολες τις πιθανες διεξοδους και προς μεγαλη μου απογοητευση ολες κατεληγαν σε μια αυθορμητη φυγη . Το μουδιασμα δεν θα εφυεγε απο το σωμα μου αν το ιδιο το σωμα δεν αποφασιζε να το αφησει . Ημουν εθισμενη με αυτο το ειδος λυπης , ισως επειδη της εμοιαζα .
   Καπως ετσι ο προορισμος που δεν χαραξα ειχε απο μονος του δημιουργηθει . Τα βηματα μου ειχαν αποδχτει την πορεια . Ηθελα απλως να απαλλαχτω απο τον εαυτο μου και ολους τους δαιμονες που εκεινος κρατουσε . Συντομα  καταφερα να δραπετευσω και απο την αυστηρη επιτηρηση του φεγγαριου . Εφτασα σε μια γωνια της πολης που το λευκο και ισχνο φως της σεληνης δεν μπορουσε να τρυπωσει . Εκει θα ξαπλωνα μεχρι να εξατμιστω .
  Η ιδεα , εντουτοις , δεν ηταν πρωτοτυπη . Καποιος αλλος πριν απο εμενα ειχε σκεφτει ακριβως αυτην την λυση και ειχε φτασει εκει νωριτερα . Ξαπλωμενος στο εδαφος βρισκοταν ενα αγορι οχι μεγαλυτερο των 25 χρονων . Τα ματια του ηταν συννεφιασμενα και το προσωπο του σχεδον ξεθωριασμενο . Το πορτρετο αυτο το πλαισιωναν καστανοξανθες τουφες που μπλεκονταν με τα βλεφαρα του . Δεν ειχα ξανα δει πιο ομορφη πλευρα της θλιψης απο εκεινο το αγορι  που ηταν ξαπλωμενο στην ακρη της γης .
   Οταν με ειδε ανασηκωθηκε . Τοτε παρατηρησα το αιμα που κυλουσε αναμεσα στα δαχτυλα του .
Δεν ειχα τρομαξει , δεν μπορουσα να τρομαξω . Εκεινη την στιγμη δεν περιμενα κατι διαφορετικο απο αυτα τα ματωμενα δαχτυλα που φανηκαν να μπορουσαν να ορισουν την ζωη μου. Μολις καταφερα να ξεκολλησω το βλεμμα μου απο τα χερια του παρατηρησα τα μισοκατεστραμμενα του φτερα  . Πριν ακομα φτασω εκει τα μαδουσε .
   " Εισαι αγγελος ! " ξεφωνησα . Τοτε και μονο τοτε αισθανθηκα απογνωση . Ηξερα πως οι αγγελοι ηταν ομορφοι και πανισχυροι , δεν ηξερα ομως πως και αυτοι υπεφεραν απο μελαγχολια .
" Απ'οτι φαινεται ημουν " , απαντησε και μου εδειξε τα φτερα που ειχε ξεριζωσει . Υπηρχε κατι το σκοτεινο απανω του , κατι σαν μια διαχυτη απογνωση . "Γιατι τα ξεριζωνεις ; Τι εχεις παθει ; Εισαι αγγελος , επρεπε να εισαι πανισχυρος . " Η απαντηση του ηταν η σιωπη . Μεσα απο αυτην την σιωπη ειδα ολες εκεινες τις εσοχες και τις εξοχες που αποτελουσαν την ψυχη του . Ηταν το ιδιο αρρωστος οσο εγω . Ειχαμε τους ιδιους εθισμους .
   "Ξερεις οι αγγελοι ειναι ανισχυροι πολλες φορες . " ψιθυρισε και για πρωτη φορα οσο ημουν εκει εσπασε το ανεκφραστο προσωπο του σε ενα παγωμενο μειδιασμα . Καθισα διπλα του και κοιτουσα την πλατη του . Ηταν γεματη ουλες . Εβγαλα το κασκολ που φορουσα και με αυτο σκουπιζα το αιμα.
"Τι θες απο εμενα ;" με ρωτησε σχεδον τρομαγμενος , προσπαθωντας να κρυψει πισω απο τα δοντια του τον πονο . " Θες να με καταστρεψεις ετσι δεν ειναι ; " . Τον κοιταξα μεσα στα ματια . Ειδα την αντανακλαση μου να λιωνει μεσα σε εκεινα τα μεγαλα οβαλ ματια . " Ναι " ,μουρμουρισα , " θελω να σε καταστρεψω." . Χωρις να αποσυρει το βλεμμα του καθως γνωριζε την κυριαρχια του πανω μου ειπε " Ωραια , αυτο ακριβως ηθελα να κανεις . " .
   Επειτα βουλιαξαμε και οι δυο στην σιωπη . Κοιτουσαμε τα αστερια που χορευαν απο πανω μας . Κοροιδευαμε το φεγγαρι που δεν μπορουσε να μας βρει . Μιλουσαμε για τον κοσμο και ποσο αυτος συρικνωθηκε . Ολα αυτα χωρις λογια . Δεν χωραγαν λογια σε εκεινο το διαλογο . Καμια λεξη δεν θα ηταν αρκετη για να χωρεσει το βαρος ολων εκεινων των συναισθηματων .
   Την ροη εκεινης της συζητησης διεκοψε η διαπεραστικη φωνη του . " Ξερεις αμα δεν επεφτα δεν θα ειχαμε συναντηθει " ομολογησε . Ειχε δικιο . Αν δεν επεφτε , αν δεν τσακιζοταν δεν θα τον ειχα γνωρισει ποτε . " Τωρα που επεσες δεν θα γινεις ο διαβολος ; Δεν θα βγαλεις ουρα ; " . Πρεπει να ηταν πολυ αστεια η ερωτηση μου επειδη δεν μπορουσε να συγκρατησει τα γελια του . Υστερα ησυχασε αποτομα . Ξανα φορεσε εκεινη την αμειλικτη εκφραση και με εναν τονο περιφροσυνης σχεδον απαντησε " Ο διαβολος δεν ειναι ενας μικρος κοκκινος ανδρας με κερατα και ουρα . Τις περισσοτερες φορες ειναι ομορφος γιατι ηταν ενας αγγελος και μαλιστα ο αγαπημενος του Θεου " .
    Μεσα σε εκεινες τις λεξεις εγω ειχα παγιδευτει . Ηξερα τι επρεπε να κανω . Μου το ειχε δειξει με τα ματια του , μου το επιβεβαιωσε με τα λογια του . Δεν μπορουσα , ωστοσο , να κουνηθω . Καθε κυτταρο μου ειχε παγωσει . Χωρις να μπορω να προσδιορισω το γιατι αισθανομουν πως τον χρειαζομουν . Τον ειχα αγαπησει ακομα και ας μην τον ηξερα  , ακομα και αν ηταν διαβολος . Χωρις να χασει καιρο , μολις διαβασε τις αμφιβολιες μου εγυρε προς το μερος μου , ακουμπησε το χερι μου και ψυθιρισε " Οταν φιλας καποιον , να ξερεις , ανταλλασιες  με αυτον την ψυχη σου " . Πριν   προλαβω να αντιφρασω τα χειλη του πιεζαν με μανια τα δικα μου .
    Ειχε δικιο . Αισθανομουν πως εχανα την ψυχη μου , την ιδια στιγμη που ανεπνεα την δικη του . Διαλεξε εκεινη την ραγισμενη στιγμη για να μου περασει το μαχαιρι στα χερια μου . Δαγκωσε τα χειλη μου , δαγκωσε τον λαιμο μου και υστερα ειπε " Σκοτωσε με τωρα " . Χωρις να ξερω γιατι και παρα την προσπαθεια μου να αντισταθω τα χερια μου απο μονα τους τον καρφωσαν . Πεθαινε στα χερια μου και χαμογελουσε . Χαμογελουσε μεχρι να αποκοιμηθει . Με αφησε μονη μου να δακρυζω μεσα στο σκοταδι . " Με σκοτωσε η αγαπη " ειχε πει λιγο πριν φυγει . Μα εγω ηξερα πως τον ειχα σκοτωσει εγω .

                          Αραγε θα μπορεσει τωρα να ανοιξει τα φτερα του να πεταξει ;