Πάνω σὲ μιὰ χειμωνιάτικη ἀχτῖνα
«Εἶπες ἐδῶ καὶ χρόνια:
«Κατὰ βάθος εἶμαι ζήτημα φωτός».
Καὶ τώρα ἀκόμη σὰν ἀκουμπᾷς
στὶς φαρδιὲς ὠμοπλάτες τοῦ ὕπνου
ἀκόμη κι ὅταν σὲ ποντίζουν
στὸ ναρκωμένο στῆθος τοῦ πελάγου
ψάχνεις γωνιὲς ὅπου τὸ μαῦρο
ἔχει τριφτεῖ καὶ δὲν ἀντέχει
ἀναζητᾷς ψηλαφητὰ τὴ λόγχη
τὴν ὁρισμένη νὰ τρυπήσει τὴν καρδιά σου
γιὰ νὰ τὴν ἀνοίξει στὸ φῶς.
<< Κατα βαθος ειμαι ενα ζητημα φωτος >> , ποση αληθεια μπορει ενας στιχος να περικλυσει μεσα στον πιο στενο πυρηνα του χωρις να τον συνθλιβει το κλειστο του κελυφος ; Μοναχα ο Σεφερης θα μπορουσε να δωσει σε μια προταση ενα τοσο βαθυ νοημα με αυτην την ανοδυνη , σχεδον , ευκολια .
<< Κατα βαθος ειμαι ενα ζητημα φωτος >> . Τι να θελει να μας εκμυστηρευτει αραγε ο στιχος ; Για ποιες απο ολες τις αντιφασεις της ανθρωπινης υποστασης θελει να μιλησει ; Εχοντας παντοτε κριτηριο την δικη μου αντιληψη θα ελεγα πως ο στιχος δινει μια απο τις πιο γνησιες μονομαχιες για να μας τονισει ποσο παραδοξη ειναι η φυση μας , ποσο παραξενος ειναι ο ανθρωπος σαν ανθρωπος . Ειδικοτερα , η ανθρωπινη φυση ειναι ενα συνεχες τραμπαλισμα αναμεσα στο μουχρωμα ενος επικειμενου θανατου και στο διαυγες φως μιας ολοενα και εξελισσομενης ζωης . Παραπαει παντοτε αναμεσα σε αυτα τα δυο φασματα χωρις να μπορει να βρει μια παρηγορια . Κατα καιρους , βεβαια , επινοηθηκαν μερικες τεχνικες επεκτασης του παραδεδομενου χρονου , μα κατι που φτιαχτηκε τελεια για να ειναι πεπερασμενο δεν μπορει να γδυθει απο το ενδυμα μιας συνεχους ανικανοποιησης .
Οσοι κυνηγανε το φως , συνηθως αυτοι που γνωρισαν ολες τις πτυχες του σκοταδιου , γνωριζουν ποσο φευγαλεα ειναι η υφη του . Σχεδον εφιαλτικη θα ελεγα . Συνεχως κυνηγας εκεινη τη σταλα φωτος που ορθωνεται μπροστα σου την ωρα ακριβως εκεινη που διψας περισσοτερο απο ποτε . Καθε φορα ομως που θεωρεις πως την εχεις κλεισει στα χερια σου , εκεινη επιδεξια ξεγλιστραει απο τις σχισμες αναμεσα στα δαχτυλα σου . Και η διψα παραμενει . Και η σταγονα ολο φευγει . Και ο ανρθωπος πασχιζει , βαζει τα δυνατα του , προσπαθει σε μια ατερμωνη διαδικασια να γινει ενας με το φως . Ο ανθρωπος θελει να γινει φως !
Μια τετοια μετουσιωση , παντως , για εκεινους τους περαστικους απο την πηγη του φωτος ειναι ακατορθωτη . Πιστευω , ομως , πως αυτος ειναι ενας χαρακτηρισμος μαλλν αυθαιρετος που διατυπωθηκε καθως κουνουσαν αδιαφορα τους ωμους του μπροστα στη δηλωση << Ο ανθρωπος θελει να γινει φως >> . Στην αρχη η σταση τους ειναι απαισιοδοξη , μα στην πραγματικοτητα ειναι απλα κενη . Δεν υπαρχει καμια σταση . Για εκεινους το σκοταδι δεν ειναι καταφυγιο αλλα δεν ειναι και εχθρος . Το φως , αλλωστε , ποναει τα ματια τους που συνηθισαν απο καιρο να αποκωδικοποιουν τις φιγουρες των σκιων . Γι'αυτο δεν μπαινουν στη διαδικασια να τυφλωθουν οπως εκεινοι οι φαντασμενοι που συχνα αυτοαποκαλουνται ποιητες .
Τωρα ποιος απο τους δυο αυτους ανθρωπους ειναι περισσοτερο ανθρωπος δεν μπορω να πω με σιγουρια . Πιστευω , ωστοσο , πως ενας ανθρωπος λουσμενος με φως θα ηταν τρομακτικος πανω στη γη , το ιδιο ακριβως και μια σκια . Ισως απλα να χρειαζεται ενας συγκερασμος των δυο στοιχειων , σαν να ηταν χρωματα πανω σε καμβα . Ετσι , ισως να ειχαμε ενα φως πιο γηινο , πιο ζωντανο . Ενα φως επαρκες να λαμψει μεσα στο σκοταδι , χωρις να ποναει τα ματια και να καιει τη σαρκα . Το εφικτο του εγχειρηματος δεν θα το σχολιασω , οι τολμηροι ας δοκιμασουν , οι επιφυλακτικοι ας κρυφτουν . Το αποτελεσμα στο τελος θα ειναι το ιδιο , το φως εχει προορισμο καποια στιγμη να σβησει μεχρι να αναγεννηθει .
