Στοιχειωμενη πολιτεια

" Κοιταξε στο πατωμα και αναρωτιοταν πως ειναι δυνατον η ψυχη απο τη στιγμη που ειναι γεματη να αδειαζει μεσα σε δευτερολεπτα . Πως ειναι δυνατον παντοτε να υπαρχει ενα κενο στις λεξεις που τιποτα το ζωντανο δε φαινεται να γεμιζει . Οση ωρα σκεφτοταν αυτα προσπαθουσε ματαια να διατηρησει τον βαθμο της αυτοκυριαρχιας που καθε ανθρωπος οφειλει να εχει . Ωστοσο , τα ηνια ειχαν ηδη φθαρθει . Ο μονος δρομος για να γλιτωσει απο τις σκεψεις ηταν η απαλλαγη απο την ενοχη , η αποστροφη στο συναισθημα . Το αδειασμα ακριβως της ψυχης που φοβοταν . 

Τα ρολογια στο δωματιο ειχαν ηδη αποσβολωσει το χρονο . Το σημερα ειχε αλλοιωθει , το παρελθον ειχε αναγεννηθει και το μελλον ειχε διαβρωθει . Μεσα στις περιπλοκες βαθμιδες του χωροχρονου υπηρχε καπου αυτο που αναζητουσε . Τουλαχιστον ετσι επιθυμουσε να πιστευει πριν αρχισει να εγκαταλειεπει την προσπαθεια. Το μονο που επιθυμουσε ηταν να μπορει να αναστησει το κορμι εκεινο που εμοιαζε να εχει απο καιρο μαραθει . Επιθυμουσε να γεμισει με χρωματα, μυρωδιες και τραγουδια τη ψυχη που εμοιαζε να παλλεται μεσα σε ενα νεφελωμα . Ομως η επιθυμια απο την ικανοποιηση της απεχουν εκατονταδες λευγες , που δεν φαινονταν να καλυπτονται οσα βηματα και αν εκανε , οσα τραγουδια και αν ειπε . 

Ξαφνικα το πατωμα αρχισε να τρεμει . Μαζι ετρεμε και ο κοσμος . Τα ρολογια σταματησαν , οι καθρεφτες επεσαν και ο χωρος καηκε . Απο τη σταχτη που απεμεινε υψωθηκε ενα βουνο , που ολοενα και δηλητηριαζε την ατμοσφαιρα . Επρεπε να βρει γιατι δεν μπορει να αισθανθει τιποτε  , γιατι ειχε μουδιασει η καρδια της και δεν αφηνε κανεναν και τιποτα να την αγγιξει , να την πληρωσει . Δεν υπηρχαν ουτε δακρυα καθως τιποτα δεν ειχε χαθει . Υπηρχε μονο  λιγο δηλητηριο στο στομα , που παραμρφωνε τη γευση .  "