Λιγη ποιηση για καληνυχτα

Σημερα η νυχτα εχει παρει περιεργες αποχρωσεις . Καπου στο μαυρο της καμβα πεταγονται ιριδιζοντες συνδυασμοι . Καπου παλι οι αποχρωσεις ειναι τοσο χλωμες που διαβρωνουν τον αερα και τον κανουν να φανταζει σαν κελι . Παντου υπαρχουν φωτα . Μα εγω βλεπω μονο τη νυχτα . Δεν θα ηθελα σημερα να μεινω στον εαυτο μου , θα ηθελα να μιλησω με αλλους , θα ηθελα να βγω μαζι τους , να γελασω και να ονειρευτω . Αποφασισα , λοιπον ,  να καλεσω ορισμενους ξεχωριστους καλεσμενους στο δωματιο μου . Αυτοι θα μου φερουν διαφορα δωρα , που ολα θα παρουν τελικα το ιδιο σχημα και την ιδια μορφη . Θα γινουν ολα κλειδια και θα με βοηθησουν να ανοιξω την πορτα της ποιησης . 

Ο πρωτος μου καλεσμενος ειναι ο αγαπημενος μου Ελληνας υπερεαλιστης , ο Σταχτουρης . Το δωρο που μου αφησε ειναι το ακολουθο κλειδι :

  Φθινόπωρο

Τί γυρεύει τὸ κορίτσι
στὸ σκοτάδι τῆς καρέκλας;
γρήγορα
καθὼς νυχτώνει τὸ φθινόπωρο
γδύνεται
μὲ σύννεφα μπροστὰ στὰ μάτια
μὲ τὴ βροχὴ μέσ᾿ στὸ κεφάλι
μὲ τὴ βελόνα στὴν καρδιὰ
βγάζει τὶς κάλτσες
βγάζει τὰ λουλούδια
πετάει τὸ φωτοστέφανο
ἔξω τὰ φύλλα τοῦ καιροῦ βάφονται μέσ᾿ στὸ αἷμα

Ο δευετερος καλεσμενος μου δεν θα μπορουσε να ειναι αλλος απο τον Τ. Λειβαδιτη . Εναν ποιητη που αγγιξε την αθανασια μεσα απο τους στιχους του . Μια αθανασια που με βαζει στον πειρασμο να αγναντευω και οταν ερχεται το ξημερωμα να την ποθω . Το δωρο του ηταν τοσο προσωπικο που αμεσως το αιμα μου επιταχυνε τους ρυθμους του , οταν το πηρα στα χερια μου .

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου..

Δινόσουνα ολάκερη

και δεν κράταγες για τον εαυτό σου

παρά μόνο την έγνοια

αν ολάκερη έχεις δοθεί..

Όλα μπορούσανε να γίνουνε

στον κόσμο αγάπη μου

τότε που μου χαμογελούσες..

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωη μου

είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου

αγαπημένη μου..

Μα και τι να πει κανείς..

Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός

και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου

έζησα όλη τη ζωή..

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα

και τότε όλα τα βράδια

κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας..

Θάθελα να φωνάξω τ'ονομά σου,αγάπη,

μ' όλη μου τη δύναμη..

Να το φωνάξω τόσο δυνατά

που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,

καμιά ελπίδα να μη πεθάνει..

Θε μου πόσο ήταν όμορφη

σαν ένα φωτισμένο δέντρο

                                                           μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων