Tuesday, February 4, 2014

Υπνοβασιες

Σημερα ειχα εναν περιεργο επισκεπτη σπιτι μου . Ηρθε απροσκλητος και σε εναν ανυποπτο χρονο , που αν το καλοσκεφτεις ειναι περισσοτερο κομματιασμενος και αποσβωλομενος , γεγονος που τον κανει να φανταζει εξωπραγματικος εως και απιθανος . Ο επισκεπτης δεν χρειαστηκε να χτυπησει το κουδουνι , ουτε να ζητησει την αδεια μου για να μπει . Αντιθετα , ηταν ηδη μεσα και με περιμενε . Ηταν ολη την ωρα μονος του και στοχαζοταν .
Οταν εγω , μετα απο την κουραστικη μου ημερα επεστρεψα στο σπιτι , φυσικα, δεν ειδα κανεναν μεσα . Οντας ανυποψιαστη συνεχισα τη μερα μου κανονικα , οπως τουλαχιστον θα τη ζουσε ενας φοιτητης που δεν εχει κανονισει κατι για το βραδυ . Οι δραστηριοτητες μου ηταν τοσο απλες και ανιαρες , που συντομα εκαναν τα βλεφαρα μου να βαραινουν . Ετσι πλαγιασα στο κρεβατι και αφεθηκα για λιγο . Ομως καπου στις τεσσερις το πρωι , ο επισκεπτης μαλλον ενοχλημενος ειπε να με ξυπνησει , για να τηρησω πιθανον το πρωτοκολο της φιλοξενιας , που τοση ωρα αγνοουσα αθελα  μου .
Ως εκ τουτου , ξεροβηξε τρεις φορες ισα ισα για να μεταδοθει ο ηχος στα αυτια μου και να κατορθωσει να ενεργοποιησει τον εγκεφαλο μου . Τα ματια μου αν και αφορητα κουρασμενα ανοιξαν διαπλατα . Η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη . Κρυος ιδρωτας με ελουσε και αμεσως σηκωθηκα απο το κρεβατι . Ηθελα τοσο πολυ να αναψω καποιο φως , για να σπασω εκεινες τις σκιες που στοιχειωναν το σπιτι . Ωστοσο , ηξερα πολυ καλα πως  μεσα στο σκοταδι ισως ημουν λιγο πιο ασφαλης . Τουλαχιστον δεν θα μπορουσα να αντικρυσω καταματα εκεινη τη μορφη που με την παρουσια της και μονο ψυχραινε ολοκληρο το δωματιο .
Εμεινα λοιπον ακινητη , παιρνοντας μια σειρα απο βαθιες ανασες . Προσπαθουσα να ξεγελασω το μυαλο μου να του αποσπασω την προσοχη . Επρεπε καπως να σταματησω τα ριγοι που διαπερνουσαν ολο μου το κορμι και το εκαναν τελικα να λυγιζει . Τα λιγα λεπτα σιωπης που ακολουθησαν με αφησαν να πιστεψω πως τελικα ολα ηταν ενα παιχνιδι απο εκεινα που μονο η φαντασια σε συνδυασμο με την νυχτα μπορει να προκαλεσει . Με τη σκεψη αυτη , βαδισα ξανα προς το κρεβατι . Εκεινη τη στιγμη ο επισκεπτης αποφασισε να μιλησει .
Η φωνη αντηχησε στους τεσσερις τοιχους που με περικλυαν και μετα εφτασε σε εμενα αποκοσμος και παραμορφωμενος . Πλεον ειχα χασει την αυτοκυριαρχια μου . Κοιταξα τριγυρω , μηπως μεσα στο ημιφως διακρινω καμια σιλουετα αλλα τιποτα . Η ανασα μου ειχε παγωσει και δεν εβγαινε με τιποτα απο τα πνευμονια . Ολα τα επιπλα αλλαζαν μορφες και σχηματα . Το φεγγαρι εξω εμοιαζε αν θυμαμαι καλα μπλε και ο κοσμος πρεπει να ειχε παγωσει . Η ετσι νομιζα . Τοτε η φωνη ακουστηκε ξανα . "Εδω ειμαι τοση ωρα δεν με βλεπεις ? " ειπε και σιγασε . Εγω αποπροσανατολιστηκα , αλλα εκεινη τη φορα δεν φοβηθηκα . Τωρα που ακουγα καλυτερα τη φωνη εκεινη καταλαβα πως δεν ειχε τιποτα το τρομακτικο και το αποκοσμο . Τιποτα το φριχτο . Εμοιαζε τοσο φριχτα συνηθισμενη που με εκανε να ενοχληθω .
"Ποιος ειναι ? Που εισαι ? " φωναξα μεσα στο σχεδον αδειο δωματιο . Η ηχω της φωνης μου δεν γυρισε πισω . Ησυχια απλωθηκε για μια ακομα φορα . Σε ολη αυτη τη διαρκεια της αεναης σιγασης , εγω αναρωτιομουν σε ποια γωνια να κρυβεται ο επισκεπτης μου . Τελικα οσες σκεψεις και αν εκανα δεν το πετυχα , καθως η φωνη μου ειπε " Εδω ειμαι στον καθρεφτη . " Με το ακουσμα αυτης της προτασης ανατριχιασα . Τι εννουσε στον καθρεφτη ? Χιλιαδες σκεψεις χαρακτηκαν στο μυαλο μου αλλα εκεινη που δυστυχως επικρατουσε ηταν οτι το ον εκεινο δεν ηταν παρα ενα ειδωλο . "Θα ερθεις τελικα ? " ειπε με εναν εντονα απαιτητικο τονο και εκανε το κορμι μου μηχανικα να υπακουσει .
   Με το που σταθηκα μπροστα απο τον καθρεφτη και υψωσα το βλεμμα μου , ειδα πως αντι για το ειδωλο μου με κοιτουσε πισω ενα παιδι , γυρω στα εξι . Το χλωμο φεγγαρι που εστω και αμυδρα φωτιζε το δωματιο , μου επετρεπε να διακρινω τις χρυσες τουφες των μαλλιων του , αλλα και τα τοσο θερμα και διαπεραστικα του ματια  . Ματια που κραυγαζαν πως ειναι αθωα . Ματια που μονο με ενα τους βλεμμα αισθανοσουν ολη την ειρωνεια  της ζωης μας και της ματαιοδοξιας που την διακρινει . Μεσα σε ενα δευτερολεπτο ολος ο κοσμος ειχε λιωσει μεσα στη ματια του .
  -Επιτελους ! Τοση ωρα στεκω εδω και περιμενω και εσυ με αγνοεις !
- Οχι , οχι δεν σε αγνοησα ποτε ... Δεν ηξερα οτι ησουν εδω ..
- Χμμ ... περιμενες καποια ειδικη προσκληση ? Δεν ειδες πως αποψε ολα τα χρωματα ειναι αλλιως ?
-Δεν παρατηρησα κατι . Ημουν κουρασμενη .
-Κουρασμενη απο τη ζωη ? Πρωτη φορα το ακουω αυτο .
-Δεν ειπα κατι τετοιο ... απλα
-Απλα μεγαλωνεις και ξεχνας που και που να παρατηρεις τα χρωματα ... ξερω .
-Πως εισαι μεσα στον καθρεφτη ? .
-Γιατι ηρθες σε εμενα ? Πως εισαι μεσα στον καθρεφτη ? Ονειρευομαι σωστα ? ... ολο οι ιδιες ερωτησεις . Φαντασια δεν εχετε , παιδια δεν υπηρξατε ?
-Μα αυτο ειναι παραλογο ... οι νομοι της φυσικης δεν υπαγορευουν...
-Οι νομοι της φυσικης ? Τι ειναι αυτο παλι ?
-Ειναι κανονες που βαζουν το συμπαν σε ταξη . Κανονες που οριζουν τι ειναι το λογικο .
-Χμμμμμ .... τι τρελο παλι ειναι αυτο ?
 Εγω εκεινη τη στιγμη σταματησα να μιλαω . Δεν ηξερα πως θα μπορουσα να κανω ενα παιδι να καταλαβει ποσο παραλογα λογικο ειναι να δημιουργεις κανονες . Ειδικα , μαλιστα , αν ολοι αυτοι οι κανονες που υποστηριζεις καταριπτονται μεσα σε ενα βραδυ . Καθως συλλογιζομουν ολα αυτα , παρατηρουσα την παιχνιδιαρικη διαθεση του και την αμειωτη διαθεση του για εξερευνηση . Με τα ματια του ειχε ψιλαφησει καθε γωνια του σπιτιου . Κοιτουσε αχορταγα να δει τι αλλο κρυβεται μεσα σε αυτο το σπιτι . Που και που εβγαζε και ενα πνιχτο γελιο , που ηταν τοσο ειλικρινες σε εναν απεριγραπτα ενοχλητικο βαθμο . Δεν μπορω ακομα και τωρα να σκεφτομαι πως καπου εκει εξω υπαρχει ενα πλασμα τοσο αγνο , τοσο απλο και τοσο ευτυχισμενο .
  Κοιταξα το ρολοι μου για να δω σε ποση ωρα θα ερθει ο ηλιος και θα μου παρει το γελαστο εκεινο αγορι . Προς μεγαλη μου εκπληξη ειδα πως απο το ρολοι ειχαν χαθει οι δεικτες . Τιποτα δεν ηταν οπως πριν .  Ο χρονος εγινε αχρονος . Η φυση με τους περιβοητους κανονες της μετατραπηκε σε μια φαντασιωση . Εντρομη σχεδον κοιταξα εξω απο το παραθυρο και ειδα πως το φεγγαρι δεν μου ειχε φανει μπλε , αλλα ηταν μπλε. Τα δεντρα που δεν κοιταγα ποτε ειχαν ασημι φυλλα. Τα αστερια εμοιαζαν να αλλαζουν σχηματα . Απορημενη απο το πρωτογνωρο θεαμα στραφηκα στο αγορι μεσα στον καθρεφτη μου και το ρωτησα : " Τι σημαινουν ολα αυτα ? Ποιος εισαι ? "
  Εκεινο με ενα χλευαστικο υφος στριφογυρισε τα ματια του . Επειτα εκανε μια παυση που σιγουρα διηρκησε αιωνες και στη συνεχεια με το δαχτυλο του ζωγραφισε κατι στον αερα . Εκεινα που εγραφε αποκαλυπτονταν σε εμενα μεσα απο σπιθες που σιγα σιγα εμφανιζονταν απο το ακροδαχτυλο του .
Στο τελος σχηματιστηκε η φραση " Εδω και τωρα " .
-Δεν καταλαβαινω  , τι ακριβως θελεις να μου πεις με αυτο ?
- Θελω να σου θυμισω πως ειναι να πιστευεις στην μαγεια . Πιστευεις στην μαγεια  ?
-Οχι . Η μαγεια ειναι κατι παραλογο .
-Λαθος κανεις . Η μαγεια ειναι κατι απολυτως δυνατο  . Ολοι μας αν πιστεψουμε την εχουμε .
-Σε παρακαλω πες μου γιατι επελεξες εμενα για να ερθεις  ?
-Δεν σε επελεξα ακριβως . Θα ελεγα πως εσυ με φωναξες .
-Εγω ?
-Ναι εσυ . Εσυ καπου μεσα στο μυαλο σου ηθελες να με γνωρισεις . Εσυ ηθελες να ερθω για να σε βοηθησω να δεις ξανα τα χρωματα που εσβησαν .
-Ποιος εισαι ?
-Ειμαι εσυ , σε εναν αλλο κοσμο , σε μια αλλη εκδοση .
-Εγω ? Μα αυτο ειναι τρελο .
-Οχι δεν ειναι . Οταν γεννηθηκε ο κοσμος υπηρχε μοναχα μια ψυχη . Αυτη σταδιακα χωριστηκε και απο τοτε ψαχνει να βρει τα κομματια της . Εγω μολις σε βρηκα .
-Ποσο καιρο ψαχνεις ?
-Δεν ψαχνω εγω  αλλα εσυ .
-Και πως ειναι να βρικσεις ενα κομματι απο την ψυχη σου ?
  Σε αυτην την ερωτηση δεν πηρα ποτε μου απαντηση . Το αγορακι κοιταξε αλλου με ενα πικρο χαμογελο στα χειλη του. Δεν φανταζε πια μικρο παιδι . Στα ματια μου ειχε μετατραπει σε ενα ον εξιδανικευμενο . Ξαφνου με κοιταει πισω στα ματια και μου χαμογελασε . Ποσο φωτιστηκε το προσωπο του  ! Ποσο ειλικρινες ηταν εκεινο το βλεμμα ! Ζηλευα αφανταστα  τα φωτα του . Εγω πρεπει να εμοιαζα με καποια σκοτεινη αποχρωση του γκρι . Σιγουρα θα απογοητευτηκε οταν ειδε πως ο ενας του εαυτος ειναι ενα ξεθωριασμενο ατομο , σαν ενα πορτρετο που ξεχαστηκε στη βροχη και παραμορφωθηκε .
  Στραφηκα λιγο προς το φεγγαρι και το ειδα να λιωνει . Που να πεφτουν αραγε τα κομματια του ? Και καθως εγω απολαμβανα την πλαση στην αλλη της μορφη , γιατι τα πραγματα εχουν δυο οψεις παντοτε , το αγορι εκεινο με αποχαιρετουσε σιωπηλα . Εσβηνε . Οταν πια γυρισα στον καθρεφτη εκεινο ειχε χαθει . Ειχε χαθει με τον ιδιο τροπο που ηρθε , σιωπηλα . Μου αφησε πισω του αναμνησεις και μια αισθηση ελευθεριας που οταν νιωθω αφορητα μονη την αφηνω να με κατακλυσει . Μου λειπει παντως πολυ εκεινο το λαμπερο προσωπο που ειχα αντικρυσει .
 Το επομενο πρωι οταν ξυπνησα ημουν στο πατωμα και διπλα μου υπηρχε μια κολλα χαρτι και ενα μολυβι . Πανω στο χαρτι ηταν ζωγραφισμενο το προσωπο του . Τοτε καταλαβα πως ειχα υπνοβατησει , αλλα μεσα μου ηξερα την αληθεια .