Ο περιπατος ειχε προγραμματιστει να ειναι ακανονιστος , χωρις συγκεκριμενη διαδρομη και χωρις εναν ιδιαιτερο προορισμο .Μοναχα ετσι θα μπορουσα να απαλλαχτω απο τις εσοχες ενος χρονικου υφασματος , τοσο στενου οσο και του ακατανικητου πνιγμου που σου δημιουργει η αισθηση οτι εχεις ξεμεινει απο χρονο . Επρεπε να μπορω να ειμαι εγω για ενα βραδυ η κυριαρχη και καταλυτικη δυναμη , η μοναδικη εστω για μια τελευταια φορα , της ζωης μου , χωρις να επηρεαζεται αλλο απο τις αξιοπρεπεις υποχρεωσεις, που μοιαζουν περισσοτερο με υποκλισεις , ενος ενηλικα .
Μπροστα σ'αυτον τον ξαφνικο παροξυσμο της υπαρξεως μου , που φαινοταν σαν να ηταν ενα γνησιο αποτυπωμα του εγω μου , ενος εγω πολυ πιο αληθινο απο εκεινο που αναδεται οταν περιβαλλομαι απο ανθρωπους , ολο μου το σωμα αντιδρουσε . Δεν υπηρχε ουτε ενα κυτταρο μεσα μου που να μην σκιρτησε απο πρωτοφανη ευχαριστηση . Καθε στοιχειο της υπαρξεως μου αφεθηκε στη μαγικη επιδραση της βραδυας και επετρεψε στη σεληνη να ηγηθει μιας σιωπηλης επαναστασης .
Περπατουσα με αναλαφρα βηματα μεσα στε στενα της πολης . Παρατηρουσα τις σκιες που ξεπροβαλλαν μολις καποιο φως εσβηνε . Κοιταζα την ευλιγισια τους και το περισσειο θρασσος με το οποιο εντυναν τον χωρο και τον παραμορφωναν . Πολλες φορες μαλιστα του εδιναν και μια περιβολη απερριτης υποβλητικοτητας , μεσα στο κλιμα της οποιας η φαντασια αναζωογονουνταν και προσεδιδε καρπους , αλλοτε πιρκους , αλλοτε γλυκεις . Μεσα στη νυχτα αλλωστε το ακαθοριστο στοιχειο της συμπτωσης ειναι εκεινο που δυναστυει , οποτε καθε ενεργεια εμοιαζε απροβλεπτη .
Παραλληλα αφουγκραζομουν τις υποκωφες φωνες που ραγιζαν ανα τακτα χρονικα διαστηματα της οψη της επιβλητικης σιγασης των παντων . ΟΙ φωνες αυτες δεν ηταν σιγουρα ανθρωπινες . Εμοιαζαν περισσοτερο σαν θροισματα του ανεμου , σε μια απεγνωσμενη προσπαθεια να ελιχθει επιδεξια μεταξυ καποιων φυλλων , ή παλι θα μπορουσαν να ηταν μια αραδα απο σγουρα κυματα της θαλασσας , δεδομενου οτι η πολη ετουτη ειναι παραθαλασσια . Οτιδηποτε και αν ηταν παντως , ειχαν εναν τοσο αυθεντικο ρυθμο που με πλημυριζε με αγαπη γαι την φυση και κυριως για την ανθρωποτητα . Οποιοδηποτε φασμα του παρελθοντος μου υπο την επιροη αυτης της συμπαντικης μουσικης ειχε συμφιλιωθει , τουλαχιστον παροδικα , με το τωρα και το εδω μου .
Συντομα ομως , οπως αλλωστε γινεται σε καθε επανασταση , καθε στιγμιαιος και περιλαμπρος θριαμβος αρχιζει να πεθαινει και απο τις μυερες σταχτες του να αναδευεται το πιο επικινδυνο ειδος ματαιοδοξιας , που σχετιχεται αμεσα και αμφιροππα με την αλαζονεια οτι βρισκομαστε στο επικεντρο του κοσμου και συνεπως αν κατι γινει σε εμας θα εχει ενα αντιτιμο και στον κοσμο . Το οδυνηρο της υποθεσης ειναι οτι ποτε ο κοσμος δεν παθαινει κατι απο την απουσια ενος ανθρωπου, τις περισσοτερες φορες , μαλιστα , δεν το αντιλαμβανεται καν σε ενα πρωτο σταδιο .
Ηταν ολοφανερο πως σταδιακα χανοταν η αυτοκυριαρχια μου . Με ειχε καταβαλει μια εξαψη οτι μπορουσα να νικησω ακομα και τον χρονο . Δεν φοβομουν τιποτα τοτε . Αυτη δυστυχως ηταν η πιο τραγελαφικη παρερμηνεια των συναισθηματων μου , που θα διαταρασε καθε μορφη ηρεμιας που ειχε ανθισει μεσα μου . Στεκομουν σαν ξενη απεναντι στη νυχτα και αμφισβητουσα τη δυναμη της . Αμφισβητησα τα αστερια της . Ειχα γινει ενα με τα ψεματα που ελεγα παλιοτερα στον εαυτο μου για παρηγορια . Νομιζα πως απεξαρτητοποιηθηκα απο τον κοσμο και απο τον χωροχρονο και ως προεκταση αυτου και απο το παρελθον μου και την ευλιγιστη συνειδηση μου .
Οι επαρσεις του εγωισμου μου ειχαν σαν αποτελεσμα να ξεσπασει μεσα μου ενας εμφυλιος , αναμεσα στη λογικη που πρεσβευε το δογμα της υποταγης και της καρδιας μου που απαρνιοταν της υποδουλωση και επιθυμουσε την αναγκη να βιωσει και αλλες τετοιες συγκλονιστικες συγκινησεις . Η στιγμη ειχε φτασει στην κορυφωση της και γι'αυτο εδειχνε αιωνια και καταλυτικη Κατω απο τις δεδομενες πιεσεις το μονο οπλο που μπορουσε να χρησιμοποιησει η ομοιοσταση του οργανισμου μου ηταν η αποδεσμευση απο τη φυλακη του ασυνειδητου μου ολων εκεινων των εικονων του παρελθοντος μου . Εικονες απο εποχες τοσο νοσταλγικες . Συνοδευονταν απο ενα γλυκο και μεθυστικο αρωμα γασεμιου , που δημιουργουσε την αναγκη στον εαυτο μου να -κοιταξει- εστω και στιγμιαια στην μορφη που ξεπηδησε , απροσμενα , στο νευρικο μου συστημα . Η επικυριαρχια της λογικης μου ειχε μολις ξεκινησει εξαιτιας του πιο αθωο και συναμα ερεθιστικου κοιταγματος . Πες το περιεργει ή αναγκη εκεινες οι εικονες καταδεικνυαν τις πιο ομορφες ημερες της ζωης μου και δεν μπορουσα ουτε συνειδητα να τις αγνοησω .
Ολες οι πληγες που κουβαλουσα στο ταλαιπωρημενο μου - και καλα κρυμμενο μου - πυρηνα , ειχαν μολις ανοιξει και εσταζαν . Ο κοκκινος ζωμος της υποστασης μου χρωματιζε τα κατωτερα και πιο σκοτεινα χασματα του εαυτου μου σημαινονταε τελος στην επανασταση του εγω μου εναντιον του κοσμου . Δεν μπορουσα καλα καλα να επιβληθω στα δικα μου μορια φθαρτης αιωνιοτητας , πως θα μπορουσα να νικησω μια κοσμικη οντοτητα δεμενη τοσο γερα , με αποτελεσμα να σχηματιζει μαι ολοτητα ; Δεν ημουν παρα μια μοναδα , ενα ισχνο φασμα φωτος που τρεμοσβηνε . Οι υποταγες και οι υποχρεωσεις ανηκουν σε εκεινες τις φυσεις που δεν αντεχουν το παρελθον τους και αναγκαζονται να απασχολουν το μυαλο τους με τη συνειδητη καταβαραθρωση της ελευθεριας τους Η αληθεια ειναι πως η ελευθερια δεν ειναι για ολους .
Μπροστα σε ολο αυτο το παραληρημα που πληγωνε ανεπανορθωτα την εσωτερικη μου πραγματικοτητα , επρεπε να αμυνθω και αυτοματα , θα ελεγα με μια ακομα πιο μηχανικη κινηση απο την αναπνοη , εσπευσα να κρυψω το προσωπο μου απο τον κοσμο . Δεν μπορουσα να αισθανομαι ολα εκεινα τα βλεμματα γυρισμενα πανω μου , ολες εκεινες τις αναμνησεις απο τις πιο αγαπητες μεχρι τις πιο δηλητηριωδεις να με πνιγουν . Μεσα σε δευτερολεπτα ειχα αναδιπλωθει μεσα στον εαυτο μου , χωρις να εχω την ικανοτητα να αναγνωρισω ποιο ηταν το προσωπο που αντικρυζα μεσα στον καθρεφτη του υποσυνειδητου μου .
Ολη εκεινη η θλιψη ομως θρυματιστηκε , οταν τα βηματα μου με οδηγησαν πισω στο σπιτι μου . Εξαντλημενη καθως ημουν κλειστηκα ξανα στη φυλακη μου και αποκοιμηθηκα , αν οχι ηρεμη , οπωσδηποτε απελευθερη .
