Εχω ακουσει πολλους να θαυμαζουν τα τριανταφυλλα . Το πορφυρο χρωμα στα πεταλα τους , το απαλο αλλα μεθυστικο αρωμα της νιοτης τους , ακομα και τα σκληρα και προκλητικα αγκαθια τους . Η γοητεια αυτου του ανθους εγκειται ακριβως στον κινδυνο που επιφυλαττει η ομορφια τους . Σε κανουν μοναχα με την οψη τους να θελησεις να διαβεις εκεινη την νοητη γραμμη αναμεσα στο ενα και στο ολο , στον δρομο της συνεσης και του πειρασμου . Γι'αυτο οταν κατι - ενα εξωτερικο ερεθισμα , ενας ομορφος ανθρωπος , ενας μυχιος και βασανιστικος ποθος - διαγειρει την περιεργεια μας με τετοια ενταση που να εντυπωθει ανεξιτηλα μεσα μας , σπευδουμε να του προσφερουμε μια θεση στον κηπο με τις τριανταφυλλιες , οπου και αν αυτες ανθιζουν .
Εμενα ομως τα τριανταφυλλα ποτε δεν με συγκινησαν ιδιαιτερα . Η αλυγιστη σταση τους και η αλλαζονεια της ομορφιας τους με εκαναν συχνα να αποστρεφομαι στην οψη τους . Υπηρχε κατι το ηδονικο πλαι τους που , ωστοσο , αν δεν σε κυριευε μονομιας σου αφηνε μια γευση πικρας στο στομα . Ενιωθες πως εκανες ενα μοιραιο αμαρτημα , πως ξεγελαστηκες ξανα . Γι'αυτο επαψα να μυριζω τριανταφυλλα ...
Τον θαυμασμο μου , επομενως , τον εστρεψα σε ενα αλλο λουλουδι που μπορουσε να χαμογελασει στην σχεδον παιδικη ψυχη μου . Φυσικα , δεν συγκεντρωνει την γοητεια του τριανταφυλλου , ουτε το αγερωχο υφος του . Το μονο που εχει ειναι ενα χαμογελο αθωο , σαν να βλεπεις το δροσερο προσωπο ενος παιδιου . Ετσι ακριβως οπως ενα παιδακι υφαινει τα ονειρατα του σε ενα πλαισιο φανταστικου παιχνιδιου , ετσι επιτρεπει στους θεατες του να ξεχαστουν για λιγο απο τον εαυτο τους και να χαλαρωσουν τους μυες του προσωπου τους . Με μια τετοια ιλαροτητα στα ματια τους ταξιδευουν εκει που καποτε ηθελαν να πανε .
Εχω σιγουρα επισημανει και αλλοτε το ποσο με γοητευαν τα ηλιοτροπια . Ναι , απ'οσο θυμαμαι εχω αναφερει με αναγλυφες λεπτομερεις το ποσο με αποροφουσε το χρωμα τους . ΕΙναι τοσο ζεστο και οικειο που αυτοματα σου προσφερει ενα αισθημα ασφαλειας μα και περιπετειας . Ειναι λες και μικροι ηλιοι φυτρωνουν στην γη για να διηγηθει ο καθενας την ιστορια του απο τους γαλαξιες που ταξιδεψανε και τα συμπαντα που φωτισαν . Και τωρα που η στιγμη τους προσπερασε και εκεινα εσβησαν , η τελευταια τους ακτινα εμεινε εδω γιατι εχουν ακομα χιλιομετρα να διανεισουν και ιστοριες να πουν πριν κοιμηθουν .
Ενας πιο απαιδιοδοξος και ισως αρκετα κακεντρεχης να τονιζε πως αυτα τα ανθη δνε ειναι τιποτε αλλο παρα το νεκροταφειο των αστερων . Μα εγω δεν θελω να σταθω σε αυτες τις μικροτητες . Η ιστορια τους ειναι σημαντικη γιατι περα απο την αγαπη τους για κινηση , αναζωογονηση , περιπετεια και παιχνιδι , μας μαθαινουν πρωτιστως πως να πεθανουμε . Βλεπουμε το μεγαλειο μιας ολοκληρωμενης ιστοριας , η οποια μας διδασκει πως πρεπει καθετι που εχει αρχη να τελειωνει και τουτο χωρις στεναχωρια , φοβο και οικτο . Ολα ειναι αρμονικα συνδυασμενα σε ενα αισθημα ολοκληρωσης και γαληνης . Σε ενας ειδος ευτυχιας που μονο το τελος μπορει να σου προσφερει . Ουτε η μεση ουτε η αρχη , οσο ευχαριστες και αν ειναι , μπορουν να σου προσφερουν γαληνη . Παντα θα κρυβουν ενα κοκκο αγωνιας μεσα τους .
Ας αφησουμε τωρα τις φιλοσοφιες . Δεν υπαρχει χρονος για αυτες . Το μονο που επιθυμουσα ηταν να εξυμνησω τα ηλιοτροπια . Μαλλον περασα λιγακι τα ορια . Δεν πειραζει , ανθρωπος ειμαι και τα ορια μερικες φορες πρεπει να τα καταπατω αλλιως δεν θα εχω κανει τιποτα το τρομερο και αξιομνημονευτο στη ζωη μου . Για να κλεισω , λοιπον , αυτην την ενοτητα θα ηθελα να καταγραψω δυο πολυ τρυφερους μυθους που αφορουν τα ηλιοτροπια .
Ο πρωτος μας δοθηκε απο τις ινδιανικες ιστοριες και παραμυθια . Ειδικοτερα , ο μυθος ανεφερε για ενα ομορφο μελαχροινο κοριτσι , το οποιο βλεποντας τον ηλιο να χορευει στον ουρανο , τον αγαπησε με ολη της την καρδια . Και ηταν τετοια η αγαπη της και η αφωσιωση της που καθε πρωι τον περιμενε να ανατειλει και να την καλημερισει . Εκεινη καθε μερα περνουσε ωρες να τον παρακολουθει οσο ηταν στον ουρανο και συνεχεια τον παρακαλουσε να κατεβει λιγο πιο κοντα της . Ο Ηλιος ομως που ειχε και αυτος με τη σειρα του αγαπησει το κοριτσι αλλα ηταν σοφοτερος , οπωσδηποτε , απο εκεινη αρνιοταν την προταση της . Βλεπετε ειχε την απαραιτητη οξυδερκεια ωστε να διαβλεψει τι θα επακολουθουσε αν υπεκυπτε . Το κοριτσι , ωστοσο , ηταν ανενδοτο και παρα τις προειδοποιησεις του Ηλιου εκεινο εξακολουθουσε να επιμενει στην προταση της . Και ηταν τετοια η μανια της να τον δει απο κοντα που ο Ηλιος δεν ειχε αλλη επιλογη παρα να κατεβει χαμηλοτερα για να μπορεσει εκεινη να τον δει και να τον αγγιξει . Πραγματι , οταν κατεβηκε εκεινη διχως δευτερη σκεψη εσπευσε να τον φιλησει . Μα το φιλι τους διηρκησε μοναχα κατι δευτερολεπτα , καθως η κοπελα εγινε σταχτη απο την ακτινοβολια του . Ο Ηλιος πικραμενος γυρισε στον ουρανο με σταχτες μεσα στο στομα του . Γευτηκε την λυπη που ειχε προβλεψει . Μα οσο διορατικος και αν ηταν δεν ειχε σκεφτει πως στην μνημη της θα φυτρωνε στο σημειο ακριβως ,που το φιλι τους την αναλωσε σε σταχτη ενα λουλουδι κιτρινομαυρο που να την θυμιζει . Εκεινο το μοναδικο λουλουδι ακολουθει ακομα και τωρα τον ηλιο στο ταξιδι του στον ουρανο και γι'αυτο το ονομασαν ηλιοτροπιο .
.jpg)
Ο δευτερος μυθος ερχεται απο την αρχαια ελληνικη μυθολογια και αφορα τη ζωη των νυμφων. Ειδικοτερα , η νυμφη που μας ενδιαφερει ειναι η Κλυτια , η οποια εμενε την μερα μεσα στο παλατι της μαζι με τις αδερφες της και ολες μαζι εβγαιναν μοναχα τη νυχτα . Ενα ομως βραδυ ξεχαστηκε στο δασος και δεν γυρισε στο παλατι . Ετσι προλαβε να δει την ανατολη του Ηλιου ( ο οποιος δεν ειναι αλλος απο τον Απολλωνα ) . Τοτε αποφασισε να αφησει το σκοταδι και να ζησει στο φως . Για 9 μερες και 9 νυχτες στεκοταν στο ιδιο σημειο χωρις φαγητο η νερο , προκειμενου ο ακτινοβολος θεος να ερθει κοντα της , οπως πιστευε . Την δεκατη ημερε ριζωσε στη γη και μεταμορφωθηκε σε λουλουδι που παντα περιμενει τον ηλιο ...
Εμενα ομως τα τριανταφυλλα ποτε δεν με συγκινησαν ιδιαιτερα . Η αλυγιστη σταση τους και η αλλαζονεια της ομορφιας τους με εκαναν συχνα να αποστρεφομαι στην οψη τους . Υπηρχε κατι το ηδονικο πλαι τους που , ωστοσο , αν δεν σε κυριευε μονομιας σου αφηνε μια γευση πικρας στο στομα . Ενιωθες πως εκανες ενα μοιραιο αμαρτημα , πως ξεγελαστηκες ξανα . Γι'αυτο επαψα να μυριζω τριανταφυλλα ...
Τον θαυμασμο μου , επομενως , τον εστρεψα σε ενα αλλο λουλουδι που μπορουσε να χαμογελασει στην σχεδον παιδικη ψυχη μου . Φυσικα , δεν συγκεντρωνει την γοητεια του τριανταφυλλου , ουτε το αγερωχο υφος του . Το μονο που εχει ειναι ενα χαμογελο αθωο , σαν να βλεπεις το δροσερο προσωπο ενος παιδιου . Ετσι ακριβως οπως ενα παιδακι υφαινει τα ονειρατα του σε ενα πλαισιο φανταστικου παιχνιδιου , ετσι επιτρεπει στους θεατες του να ξεχαστουν για λιγο απο τον εαυτο τους και να χαλαρωσουν τους μυες του προσωπου τους . Με μια τετοια ιλαροτητα στα ματια τους ταξιδευουν εκει που καποτε ηθελαν να πανε .
Εχω σιγουρα επισημανει και αλλοτε το ποσο με γοητευαν τα ηλιοτροπια . Ναι , απ'οσο θυμαμαι εχω αναφερει με αναγλυφες λεπτομερεις το ποσο με αποροφουσε το χρωμα τους . ΕΙναι τοσο ζεστο και οικειο που αυτοματα σου προσφερει ενα αισθημα ασφαλειας μα και περιπετειας . Ειναι λες και μικροι ηλιοι φυτρωνουν στην γη για να διηγηθει ο καθενας την ιστορια του απο τους γαλαξιες που ταξιδεψανε και τα συμπαντα που φωτισαν . Και τωρα που η στιγμη τους προσπερασε και εκεινα εσβησαν , η τελευταια τους ακτινα εμεινε εδω γιατι εχουν ακομα χιλιομετρα να διανεισουν και ιστοριες να πουν πριν κοιμηθουν .
Ενας πιο απαιδιοδοξος και ισως αρκετα κακεντρεχης να τονιζε πως αυτα τα ανθη δνε ειναι τιποτε αλλο παρα το νεκροταφειο των αστερων . Μα εγω δεν θελω να σταθω σε αυτες τις μικροτητες . Η ιστορια τους ειναι σημαντικη γιατι περα απο την αγαπη τους για κινηση , αναζωογονηση , περιπετεια και παιχνιδι , μας μαθαινουν πρωτιστως πως να πεθανουμε . Βλεπουμε το μεγαλειο μιας ολοκληρωμενης ιστοριας , η οποια μας διδασκει πως πρεπει καθετι που εχει αρχη να τελειωνει και τουτο χωρις στεναχωρια , φοβο και οικτο . Ολα ειναι αρμονικα συνδυασμενα σε ενα αισθημα ολοκληρωσης και γαληνης . Σε ενας ειδος ευτυχιας που μονο το τελος μπορει να σου προσφερει . Ουτε η μεση ουτε η αρχη , οσο ευχαριστες και αν ειναι , μπορουν να σου προσφερουν γαληνη . Παντα θα κρυβουν ενα κοκκο αγωνιας μεσα τους .
Ας αφησουμε τωρα τις φιλοσοφιες . Δεν υπαρχει χρονος για αυτες . Το μονο που επιθυμουσα ηταν να εξυμνησω τα ηλιοτροπια . Μαλλον περασα λιγακι τα ορια . Δεν πειραζει , ανθρωπος ειμαι και τα ορια μερικες φορες πρεπει να τα καταπατω αλλιως δεν θα εχω κανει τιποτα το τρομερο και αξιομνημονευτο στη ζωη μου . Για να κλεισω , λοιπον , αυτην την ενοτητα θα ηθελα να καταγραψω δυο πολυ τρυφερους μυθους που αφορουν τα ηλιοτροπια .
 |
| Vincent Van Gogh |
Ο πρωτος μας δοθηκε απο τις ινδιανικες ιστοριες και παραμυθια . Ειδικοτερα , ο μυθος ανεφερε για ενα ομορφο μελαχροινο κοριτσι , το οποιο βλεποντας τον ηλιο να χορευει στον ουρανο , τον αγαπησε με ολη της την καρδια . Και ηταν τετοια η αγαπη της και η αφωσιωση της που καθε πρωι τον περιμενε να ανατειλει και να την καλημερισει . Εκεινη καθε μερα περνουσε ωρες να τον παρακολουθει οσο ηταν στον ουρανο και συνεχεια τον παρακαλουσε να κατεβει λιγο πιο κοντα της . Ο Ηλιος ομως που ειχε και αυτος με τη σειρα του αγαπησει το κοριτσι αλλα ηταν σοφοτερος , οπωσδηποτε , απο εκεινη αρνιοταν την προταση της . Βλεπετε ειχε την απαραιτητη οξυδερκεια ωστε να διαβλεψει τι θα επακολουθουσε αν υπεκυπτε . Το κοριτσι , ωστοσο , ηταν ανενδοτο και παρα τις προειδοποιησεις του Ηλιου εκεινο εξακολουθουσε να επιμενει στην προταση της . Και ηταν τετοια η μανια της να τον δει απο κοντα που ο Ηλιος δεν ειχε αλλη επιλογη παρα να κατεβει χαμηλοτερα για να μπορεσει εκεινη να τον δει και να τον αγγιξει . Πραγματι , οταν κατεβηκε εκεινη διχως δευτερη σκεψη εσπευσε να τον φιλησει . Μα το φιλι τους διηρκησε μοναχα κατι δευτερολεπτα , καθως η κοπελα εγινε σταχτη απο την ακτινοβολια του . Ο Ηλιος πικραμενος γυρισε στον ουρανο με σταχτες μεσα στο στομα του . Γευτηκε την λυπη που ειχε προβλεψει . Μα οσο διορατικος και αν ηταν δεν ειχε σκεφτει πως στην μνημη της θα φυτρωνε στο σημειο ακριβως ,που το φιλι τους την αναλωσε σε σταχτη ενα λουλουδι κιτρινομαυρο που να την θυμιζει . Εκεινο το μοναδικο λουλουδι ακολουθει ακομα και τωρα τον ηλιο στο ταξιδι του στον ουρανο και γι'αυτο το ονομασαν ηλιοτροπιο .
Ο δευτερος μυθος ερχεται απο την αρχαια ελληνικη μυθολογια και αφορα τη ζωη των νυμφων. Ειδικοτερα , η νυμφη που μας ενδιαφερει ειναι η Κλυτια , η οποια εμενε την μερα μεσα στο παλατι της μαζι με τις αδερφες της και ολες μαζι εβγαιναν μοναχα τη νυχτα . Ενα ομως βραδυ ξεχαστηκε στο δασος και δεν γυρισε στο παλατι . Ετσι προλαβε να δει την ανατολη του Ηλιου ( ο οποιος δεν ειναι αλλος απο τον Απολλωνα ) . Τοτε αποφασισε να αφησει το σκοταδι και να ζησει στο φως . Για 9 μερες και 9 νυχτες στεκοταν στο ιδιο σημειο χωρις φαγητο η νερο , προκειμενου ο ακτινοβολος θεος να ερθει κοντα της , οπως πιστευε . Την δεκατη ημερε ριζωσε στη γη και μεταμορφωθηκε σε λουλουδι που παντα περιμενει τον ηλιο ...
