Αν μπορουσαμε αυτη τη στιγμη να στησουμε μια κινηματογραφικη καμερα για να καταγραψουμε αυτο το απογευμα , θα μπορουσαμε να παρατηρησουμε τις μικροκινησεις γυρω μας . Τον ηλιο να γλιστραει ολο και πιο γρηγορα πισω απο τα αγονα βουνα , τα συννεφα να διαλυονται απο τον ψυχρο αερα και μεσα σε λιγα λεπτα να ξανα πυκνωνουν , τα φυλλα να κιτρινιζουν και να γερνουν . Ολα γυρω μας τραβουν γραμμες που χαραζουν το επικειμενο φθινοπωρο .
Καπου στο βαθος θα δουμε παιδια να παιζουν ανεμελα στα παρκα , οταν την ιδια στιγμη τα βαραινει ενα ρολοι . Οι σχολικες οι σακες , καλα φορτωμενες , τα περιμενουν σε καποια γωνια του δωματιου . Το καλοκαιρι τους ισχυει οσο δεν χρειαζεται να κουβαλουν , ακριβως , εκεινη τη σχολικη τσαντα . Οι δρομοι δεν εχουν την ιδια ζωντανια με πριν . Τα περιεργα βλεμματα των αχορταγων τουριστων εχουν αποσυρθει . Πλεον ακους εναν αλλον ρυθμο . Εναν οπωσδηποτε πιο ρομαντικο και μελαγχολικο ακουσμα , του οποιου ο αποηχος μπορει να φανταζει φαλτσος σε εκεινους που δεν ειναι ετοιμοι για την επιστροφη στην εργασια τους .
Οι ανθρωποι χωρις να το θελουν χλομιαζουν καθε φορα που το φθινοπωρο ανατελει . Την παρακμιακη τους σταση δεν ειναι δυσκολο να την εντοπισεις στους νωθρους βηματισμους τους , στα στους μουδιασμενους τους χαιρετισμους αν σε πετυχουν σε καμια ακρη του δρομου , στην γενικη και καταλυτικη αφηρημαδα τους . Παραδιδονται αμαχητι στην μελαγχολια του καιρου και μαζι με τα φυλλα κιτρινιαζουν και πεφτουν . Εκεινοι παντως δεν δημιουργουν στιβες. Απλως , επιτρεπουν στον εαυτο τους να γκρινιαξει , να μουχρωσει και να αναζητησει απεγνωσμενα για προσοχη . Οταν ολα πρεπει να παρουν ξανα τον προηγουμενο αγχοτικο ρυθμο τους , εκεινοι χρειαζονται καποιον να τους υπενθιμισει πως ειναι πολυτιμοι , πως οι διακοπες θα ξαναερθουν συντομα κ.ο.κ.
Τετοια φαινομενα θα κατεγραφε η καμερα και οπως ειναι φυσικο για τετοιες καταστασεις , και κυριως για χαρη του θεαματος , θα ηταν σωστο να βαζαμε να παιζει καποιο υποτονικο sountrack που θα βοηθουσε στην παραταση αυτης της γενικης κυκλοθυμιας . Ισως ενα τραγουδι των Coldplay να ηταν ιδανικο για την περιπτωση .
Ωστοσο , η ζωη μας δεν μπαινει σε pause οταν εμεις την νιωθουμε τοσο μονοτονη . Οι ανατροπες τις κρυβονται πισω απο τα βλεφαρα μας και μερικες φορες και απο τις ιδιες μας τις σκεψεις . Με το να νοσταλγουμε τη ξεγνασοια του καλοκαιριου μας ειναι σαν να παραιτουμαστε απο τη ζωη για ενα χρονο μεχρι να ερθει το επομενο . Κανεις παντως δεν μπορει να μας πιστοποιησει οτι θα υπαρξει επομενο . Απλα εχουμε συνηθισει να υπαρχουμε σε τετοιο βαθμο ωστε να το λαμβανουμε ως δεδομενο .
Γιατι την ωρα που αποφασιζουμε να καμπυλωσουμε την ραχη μας και να αφησουμε απο πανω μας να περασει ο καιρος να μην δημιουργησουμε εμεις εκεινη την ευτυχισμενη γωνια του καλοκαιριου μας ; Ας πουμε αν ξεκινουσαμε με ενα χαμογελο για την δουλεια , ετσι για αλλαγη , σκεπτομενοι πως αν παραμεινουμε μουντοι τιποτα δεν θα καταφερουμε παρα να ενωθουμε με το γκριζο του ουρανου . Γιατι να μην χαρουμε την αρχη του φθινοπωρου μας ; Να μην θαυμασουμε ας πουμε τις ακτινες του ηλιου που μπλεκονται με τα νεφη και οταν ξεφυγουν μας εχουν προσφερει μια τοσο δημιουργικη εικονα ;
Η ευτυχια , αλλωστε , ειναι συστατικο των καθημερινων , απλων απολαυσεων της ζωης . Ειναι σαν ζαχαρη σε ενα σοκολατουχο κεικ , την οποια εμεις πρεπει να επιλεξουμε , και πολλες φορες να θυμηθουμε , να την προσθεσουμε στο γλυκο μας για να πετυχει . Αν την παραλειψουμε απο νωθροτητα ας πουμε , θα ηταν τελειως ατοπο να γκρινιαζουμε για το ποσο αποτυχημενο βγηκε το γλυκο που δεν φροντισαμε .
Καπου στο βαθος θα δουμε παιδια να παιζουν ανεμελα στα παρκα , οταν την ιδια στιγμη τα βαραινει ενα ρολοι . Οι σχολικες οι σακες , καλα φορτωμενες , τα περιμενουν σε καποια γωνια του δωματιου . Το καλοκαιρι τους ισχυει οσο δεν χρειαζεται να κουβαλουν , ακριβως , εκεινη τη σχολικη τσαντα . Οι δρομοι δεν εχουν την ιδια ζωντανια με πριν . Τα περιεργα βλεμματα των αχορταγων τουριστων εχουν αποσυρθει . Πλεον ακους εναν αλλον ρυθμο . Εναν οπωσδηποτε πιο ρομαντικο και μελαγχολικο ακουσμα , του οποιου ο αποηχος μπορει να φανταζει φαλτσος σε εκεινους που δεν ειναι ετοιμοι για την επιστροφη στην εργασια τους .
Οι ανθρωποι χωρις να το θελουν χλομιαζουν καθε φορα που το φθινοπωρο ανατελει . Την παρακμιακη τους σταση δεν ειναι δυσκολο να την εντοπισεις στους νωθρους βηματισμους τους , στα στους μουδιασμενους τους χαιρετισμους αν σε πετυχουν σε καμια ακρη του δρομου , στην γενικη και καταλυτικη αφηρημαδα τους . Παραδιδονται αμαχητι στην μελαγχολια του καιρου και μαζι με τα φυλλα κιτρινιαζουν και πεφτουν . Εκεινοι παντως δεν δημιουργουν στιβες. Απλως , επιτρεπουν στον εαυτο τους να γκρινιαξει , να μουχρωσει και να αναζητησει απεγνωσμενα για προσοχη . Οταν ολα πρεπει να παρουν ξανα τον προηγουμενο αγχοτικο ρυθμο τους , εκεινοι χρειαζονται καποιον να τους υπενθιμισει πως ειναι πολυτιμοι , πως οι διακοπες θα ξαναερθουν συντομα κ.ο.κ.
Τετοια φαινομενα θα κατεγραφε η καμερα και οπως ειναι φυσικο για τετοιες καταστασεις , και κυριως για χαρη του θεαματος , θα ηταν σωστο να βαζαμε να παιζει καποιο υποτονικο sountrack που θα βοηθουσε στην παραταση αυτης της γενικης κυκλοθυμιας . Ισως ενα τραγουδι των Coldplay να ηταν ιδανικο για την περιπτωση .
Ωστοσο , η ζωη μας δεν μπαινει σε pause οταν εμεις την νιωθουμε τοσο μονοτονη . Οι ανατροπες τις κρυβονται πισω απο τα βλεφαρα μας και μερικες φορες και απο τις ιδιες μας τις σκεψεις . Με το να νοσταλγουμε τη ξεγνασοια του καλοκαιριου μας ειναι σαν να παραιτουμαστε απο τη ζωη για ενα χρονο μεχρι να ερθει το επομενο . Κανεις παντως δεν μπορει να μας πιστοποιησει οτι θα υπαρξει επομενο . Απλα εχουμε συνηθισει να υπαρχουμε σε τετοιο βαθμο ωστε να το λαμβανουμε ως δεδομενο .
Γιατι την ωρα που αποφασιζουμε να καμπυλωσουμε την ραχη μας και να αφησουμε απο πανω μας να περασει ο καιρος να μην δημιουργησουμε εμεις εκεινη την ευτυχισμενη γωνια του καλοκαιριου μας ; Ας πουμε αν ξεκινουσαμε με ενα χαμογελο για την δουλεια , ετσι για αλλαγη , σκεπτομενοι πως αν παραμεινουμε μουντοι τιποτα δεν θα καταφερουμε παρα να ενωθουμε με το γκριζο του ουρανου . Γιατι να μην χαρουμε την αρχη του φθινοπωρου μας ; Να μην θαυμασουμε ας πουμε τις ακτινες του ηλιου που μπλεκονται με τα νεφη και οταν ξεφυγουν μας εχουν προσφερει μια τοσο δημιουργικη εικονα ;
Η ευτυχια , αλλωστε , ειναι συστατικο των καθημερινων , απλων απολαυσεων της ζωης . Ειναι σαν ζαχαρη σε ενα σοκολατουχο κεικ , την οποια εμεις πρεπει να επιλεξουμε , και πολλες φορες να θυμηθουμε , να την προσθεσουμε στο γλυκο μας για να πετυχει . Αν την παραλειψουμε απο νωθροτητα ας πουμε , θα ηταν τελειως ατοπο να γκρινιαζουμε για το ποσο αποτυχημενο βγηκε το γλυκο που δεν φροντισαμε .
