Την ελευθερια τους . ηταν ολοι ετοιμοι να ζησουν μια ζωη οπως ορισαν εκεινοι και οχι ενα χερι πρασινο . Αλλα και παλι δεν την θελω τη ζωη τους . Δεν ειναι ζωη αυτη για να ζεις . Αν δεν πεθαινεις καθε μερα λιγακι δεν μπορεισ να μαθεις να επιβιωνεις . Εκει αν θυμαμαι καλα υπηρχε μια μηλια . Μα μονο ενα μηλο ηταν κατακοκκινο και λαμπερο. Καπου εκει μεσα στις τοσες δυσωδις ευτυχιας , εκεινο μυριζε ωραια . Χαρτονομισμα και φυση δεν γινεται να προχωρησουν παραλλαηλα , αλλα αυτο το εκανε . Φωναζε που και που το ονομα μου . Εγω φυσικα στον κοσμο που ζω εμαθα για τους πειρασμους . Ο μεγαλυτερος απ'ολους εκεινος που μπορει να σου φερει ριγη σε ολη τη ψυχη σου ειναι ο διδος ο πειρασμος που πρεπει να ενδωσεις εντελη . Εγω ετσι εμαθα ετσι εκανα . Αφου ο παραδεισος ειναι τοσο μακρυα , αφου κανεις δεν ζει ως εκει για να μου πει αν οντως εχει ηλιο , μπορω τη ζωη μου λιγο να τη μεθυσω με ηδονες και ολα τα σχετικα , δικια μου και ευθυνη οταν την πνιξω . μα ποιος πεεθανε απο ευτυχια και απο ολοκληρωση ? Κανεις . Αρα βρηκα τον παραδεισο στης σκια ενος σπηλαιου . Το χωριο ηταν ωραιο αλλα με αδηαζε η ηρεμια του . Δεν ζηλευα την γαληνη απλως μου αρεσε η φασαρια . Λες να ημουν τρελη να στριψω τ ο τιμονι και να το αφησω εκεινο το αποκρυμνο μαγικο χωριο να βουλιαξει στο μυαλο μου? Το ειδα πισω μου να τρεμοσβηνει και το αφησα να χαθει , και ακομα και τωρα οσες φορες και αν πηγα πισω να το ξανα αντικρυσω απλα χανω τον δρομο μου και παντα μενω σε εναν χωματενιο δρομο που κοβεται . Λες να φταιει η σμερινη κοινωνια που εγω δεν μπορω πια να βρω μια γωνια στον κοσμο ? Μηπως ποτε δεν θα ξανα αντικρυσω το καταπρασινο εκεινο γρασιδι στην πορτα της Ουτοπιας ?
