Απλοτητα

Οταν εμεινα μονη μου χθες το βραδυ , αποσυρομενη απο ολα τα αδιακριτα βλεμματα ,εψαξα αμεσως να βρω τον δρομο του γυρισμου στο ασφαλες καταφυγιο μου .Εκει βασιλευε η σιωπη που την συνοδευαν καποιες παιχνιδιαρικες σκιες , οι οποιες κατω απο το φως ενος ματωμενου φεγγαριου , πολλαπλασσιαζονταν και γεμιζαν πτυχες του δωματιου , αφηνοντας μου την αισθηση οτι δεν υπαρχει πλεον ο κοσμος γυρω μου . Μεσα σε αυτη τη σκοτεινη γωνια αρχισα να αναπολω την μερα που τοσο γρηγορα ξεγλιστρησε μεσα απο τα χερια μου . Καθε νευρικο μου κυτταρο συσπιοταν στην προσπαθεια να αντιληφθει την εννοια του χρονου και ποσο γρηγορα αυτος κυλουσε αθελα μας και εις βαρος μας τις περισσοτερες φορες .

 Οι σκεψεις αυτες , παιρνωντας απο δαιδαλωδεις διαδρομους του μυαλου μου και εξαπτοντας την υπερτροφικη μου φαντασια , δεν πρεπει να με απασχολησαν πανω απο μια η δυο ωρες . Ηταν αρκετα δελεαστικο στην αρχη να προσπαθω να αγγιξω με τον νου μου τοσο περιπλοκα θεματα , που σιγουρα αναζοπυρωναν σε κλασματα του δευτερολεπτου το ενδιαφερον καθε εξερευνητη . Ωστοσο , οσο κυλουσαν τα λεπτα , σαν αγριες αντιλοπες που τρεχουν στην καυτη σαβανα για να βρουν ενα καταφυγιο , το παιχνιδι αυτο το μυαλου μου αρχισε να πληγωνει την υπαρξη μου , καθως καθε φορα που εφτανα να λυσω τον γριφο ενα αλλο μυστηριο γεννιοταν . 

 Τετοια πικρια αποκομισα απο αυτην την αποτυχια στην ερμηνεια του χρονου , ωστε αφησα το μυαλο μου να ξεκουραστει και την καρδια μου να ηρεμησει , αφου ηταν ιδιαιτερα τρομαγμενη απο την μικροτητα και την ασημαντοτηα που ειχε αυτη μπροστα στο συμπαν και στους ατελειωτους γαλαξιες του . Μεσα απο αυτη την παραιτηση ομως , που αναμφισβητητα με ειχε κανει να απογοητευτω  απο την αδυναμεια του νου μου να συλλαβει τανοηματα του Κοσμου ,  βγηκε τελικα και κατι θετικο . Με αλλα λογια η σιωπη που επεκταθηκε ακομα και στο μυαλο μου , αφου το αφησα να ξεχαστει , με εκανε να νιωθω και εγω τοσο αψυχη οσο και το σκοτεινο δωματιο γυρω μου . Στην αρχη αυτο με τρομαξε , αφου αμεσως ειδα να με κατακλυζουν οι σκιες που τρεμοπαιζαν κατω απο το φως του μαχαιρωμενου φεγγαριου . Στην συνεχεια , μολοταυτα , ενιωσα ενα πρωτογνωρο συναισθημα αγαλλιασης εως και απολυτης ευτυχιας , μιας και αντιληφθηκα πως ημουν στην θαλπωρη μιας ανωτερης δυναμης . Πλεον ημουν ενα με τη Φυση και με τα μαγευτικα οντα της . 

  Τοτε και μονο τοτε , για πρωτη φορα στα χρονικα της συντομης υπαρξης μου , αντιληφθηκα πως ενα απο τα μυστικα του κοσμου , μου ειχε εξαφνα αποκαλυφθει , ισως για να με ανθαρρυνει η να με καταστρεψει ολοσχερως , Το μυστικο που εγω ειδα να ενσαρκωνεται μπροστα μου και να αποκτα μορφη , ζωντανια και σχημα , συνοδευομενα απο μια αρετη παγκαλη και αγνη , δεν ηταν αλλο απο την Απλοτητα , Ο πρωτοφανης αυτος παρορμητισμος της με εκανε και εμενα να ακτινοβολω να αντλω λιγο απο το φως της , με αποτελεσμα να εξαγνιζομαι . Ενιωθα πως χαρη στην μαγεια της ημουν ελευθερη ,οχι ομως με την εννοια της απολυτης και ασυδοτης ελευθεριας παρα με αυτης που αυτοματα σε καθιστα κυριαρχο της μοιρας σου , καπετανιο των παθων σου . 

  Οπως , λοιπον , ολα τα οντα γυρω μας ζουν απλα απολαμβανοντας τα μικρα καθημερινα πραγματα , ετσι και ο ανθρωπος που υποτιθεται οτι ειναι ενα νοημον ον , που ξεπερναει τα υπολοιπα σε καλοσυνη και χαρη πρεπει να απολαμβανει αυτα τα μικρα πραγματα που σκορπανε την ευτυχια και την καθιστουν εφικτη σε ολους . Αλλωστε , μονο μεσα απο τα απλα καθημερινα πραγματα ο ανθρωπος ερχεται πισω στην αγκαλια της φυσης , πισω στν σιγουρια οτι ακομα και αν ερθει ο θανατος , δεν θα ειναι η οψη του τραγικη , αφου ολα θα ειναι καλυμμενα με ενα στρωμα αρετης και αγαπης , που δεν θα αφησει τιποτα το ποταπο να κυριαρχησει , σε οσους απολαμβανουν την μαγεια της απλης και εναρετης υπαρξης . 

  Επομενως , δεν χρειαζομαστε στη ζωη μας πολλα πολλα για να ειμαστε χαρουμενοι , Δεν εχουμε αναγκη απο αμυθυτους θησαυρους και ατελειωτες εκτασεις γης , ουτε απο πολυτιμους λιθους και οπλα ., καθως ολα αυτα σκοτωνουν την απλοτητα και περιπλεκουν την ανθρωποτητα , μιας και καθιστουν τα παντα καχυποπτα και απειλητικα . Σκοτεινα και ανουσια . Αυτη δυστυχως ειναι η εθιστικη επιδραση της απληστιας και του εγωισμου , ενος δαιμονα που εχει καταβαλει τον πλανητη μας . Ολα αυτα θα πουν πως η ευτυχια κρυβεται πισω απο την λαμψη ενος χρυσου δισκου στον ουρανο , ενος αργυρου ταληρου την νυχτα Πισω απο τους συνανθρωπους μας και φυσης ,,, πισω δηλαδη απο την ηθικη και την αρετη .