Το να εισαι μονος σου στις αμφιβολιες σου ειναι ενα εξαιρετικα τρομακτικο πραγμα ! Η αισθηση αυτη
της αποξενωσης , της αναγκης δηλαδη να συνδεθεις με ενα ατομο το οποιο ομως φαινεται να ειναι σαν ενα φασμα μπροστα σου , ειναι τοσο καταλυτικο για την ανθρωπινη ψυχη , που συχνα της αφηνει ουλες .
Το χειροτερο ομως ερχεται μετα και μαλιστα σχεδον αναποφευκτα αφου ειναι ενα κομματι του ορθολογισμου μας . Εκεινο δηλαδη που μας τρομαζει περισσοτερο σε μια σκεψη δεν ειναι το καθαυτο αποτελεσμα της σκεψης , οσο κακη και αν ειναι , αλλα το γεγονος οτι μπορει ποτε κανενας να μην μπορεσει εστω και στιγμαια να συνδεθει με αυτην τη σκεψη . Για παραδειγμα , αν καποιος αναλογοζεται πως ο κοσμος προκειται καποια στιγμη να καταστραφει και αυτη η σκεψη τον τρομαζει , θα πανικοβληθει αν παρατηρησει πως κανενας αλλος δεν συμμεριζεται αυτη την σκεψη , καθως θα ειναι ολομοναχος μεσα στην καταστροφη , εστω και αν αυτη πραγματοποιειται μεσα στο μυαλο του .
Ενα αναλογο συναισθημα βιωσα και εγω σημερα . Ειναι μερες που η μελαγχολια φαινεται να ξετυλιγεται απο τη ψυχη μου λες και ειναι το επισημο ενδυμα της . Μεσα σε αυτες τις ροπες που με κλειδωνουν μεσα στο σκοταδι αρχιζω να αμφιβαλλω για τα παντα και για το τιποτα συναμα. Ειναι , εντουτοις , βαρυ φορτιο η σκεψη . Μοιαζει ασηκωτο. Ετσι παντα οταν μια ιδεα γενναται στο μυαλο μου και αστραφτει σαν ενας μικρος ηλιος , φροντιζω για ολα τα εγκαυματα που θα μου αφησει να βρισκω μια παρηγορια . Συνηθως η λογοτεχνια αποτελει το καλυτερο υπνωτικο των παθων μου . Σημερα λοιπον το γιατρικο μου ηταν ενα παντουμ του Σεφερη με τον ομωνυμο τιτλο .
Το χειροτερο ομως ερχεται μετα και μαλιστα σχεδον αναποφευκτα αφου ειναι ενα κομματι του ορθολογισμου μας . Εκεινο δηλαδη που μας τρομαζει περισσοτερο σε μια σκεψη δεν ειναι το καθαυτο αποτελεσμα της σκεψης , οσο κακη και αν ειναι , αλλα το γεγονος οτι μπορει ποτε κανενας να μην μπορεσει εστω και στιγμαια να συνδεθει με αυτην τη σκεψη . Για παραδειγμα , αν καποιος αναλογοζεται πως ο κοσμος προκειται καποια στιγμη να καταστραφει και αυτη η σκεψη τον τρομαζει , θα πανικοβληθει αν παρατηρησει πως κανενας αλλος δεν συμμεριζεται αυτη την σκεψη , καθως θα ειναι ολομοναχος μεσα στην καταστροφη , εστω και αν αυτη πραγματοποιειται μεσα στο μυαλο του .
Ενα αναλογο συναισθημα βιωσα και εγω σημερα . Ειναι μερες που η μελαγχολια φαινεται να ξετυλιγεται απο τη ψυχη μου λες και ειναι το επισημο ενδυμα της . Μεσα σε αυτες τις ροπες που με κλειδωνουν μεσα στο σκοταδι αρχιζω να αμφιβαλλω για τα παντα και για το τιποτα συναμα. Ειναι , εντουτοις , βαρυ φορτιο η σκεψη . Μοιαζει ασηκωτο. Ετσι παντα οταν μια ιδεα γενναται στο μυαλο μου και αστραφτει σαν ενας μικρος ηλιος , φροντιζω για ολα τα εγκαυματα που θα μου αφησει να βρισκω μια παρηγορια . Συνηθως η λογοτεχνια αποτελει το καλυτερο υπνωτικο των παθων μου . Σημερα λοιπον το γιατρικο μου ηταν ενα παντουμ του Σεφερη με τον ομωνυμο τιτλο .
Παντούμ
Τ᾿ ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους
στὸ πέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰ καράβιαψυχή μου λυτρώσου ἀπ᾿ τὸν κρίκο τοῦ σκότους
πικρή, φλογισμένη ποὺ δέεσαι μὲ εὐλάβεια.
στὸ πέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰ καράβιαψυχή μου λυτρώσου ἀπ᾿ τὸν κρίκο τοῦ σκότους
πικρή, φλογισμένη ποὺ δέεσαι μὲ εὐλάβεια.
Στὸ πέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰ καράβια
ἡ νύχτα στενεύει καὶ στέκει σὰν ξένηπικρή, φλογισμένη ποὺ δέεσαι μὲ εὐλάβεια
ψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲ δένει.
ἡ νύχτα στενεύει καὶ στέκει σὰν ξένηπικρή, φλογισμένη ποὺ δέεσαι μὲ εὐλάβεια
ψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲ δένει.
Ἡ νύχτα στενεύει καὶ στέκει σὰν ξένη
στὸ μαῦρο μετάξι τὰ φῶτα ἔχουν σβήσειψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲ δένει
καὶ τί θὰ σοῦ μείνει καὶ τί θὰ σ᾿ ἀφήσει.
στὸ μαῦρο μετάξι τὰ φῶτα ἔχουν σβήσειψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲ δένει
καὶ τί θὰ σοῦ μείνει καὶ τί θὰ σ᾿ ἀφήσει.
Στὸ μαῦρο μετάξι τὰ φῶτα ἔχουν σβήσει
ἀκούγουνται μόνο τοῦ χρόνου τὰ σεῖστρακαὶ τί θὰ σοῦ μείνει καὶ τί θὰ σ᾿ ἀφήσει
ἂν τύχει κι ἀστράψει βουβὴ πολεμίστρα.
ἀκούγουνται μόνο τοῦ χρόνου τὰ σεῖστρακαὶ τί θὰ σοῦ μείνει καὶ τί θὰ σ᾿ ἀφήσει
ἂν τύχει κι ἀστράψει βουβὴ πολεμίστρα.
Ἀκούγονται μόνο τοῦ χρόνου τὰ σεῖστρα
μετάλλινη στήλη στοῦ πόνου τὴν ἄκρηἂν τύχει κι ἀστράψει ἡ βουβὴ πολεμίστρα
οὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰ δώσει ἕνα δάκρυ.
μετάλλινη στήλη στοῦ πόνου τὴν ἄκρηἂν τύχει κι ἀστράψει ἡ βουβὴ πολεμίστρα
οὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰ δώσει ἕνα δάκρυ.
Μετάλλινη στήλη στοῦ πόνου τὴν ἄκρη
ψηλώνει ἡ στιγμὴ σὰ μετέωρο λεπίδιοὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰ δώσει ἕνα δάκρυ
στὸ πλῆθος σου τὸ ἄυλο ποὺ σφίγγει σὰ φίδι.
ψηλώνει ἡ στιγμὴ σὰ μετέωρο λεπίδιοὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰ δώσει ἕνα δάκρυ
στὸ πλῆθος σου τὸ ἄυλο ποὺ σφίγγει σὰ φίδι.
Ψηλώνει ἡ στιγμὴ σὰ μετέωρο λεπίδι
σὰν τί νὰ προσμένει νὰ πέσει ἡ γαλήνη;στὸ πλῆθος σου τὸ ἄϋλο ποὺ σφίγγει σὰν φίδι
δὲν εἶναι ὁ οὐρανὸς μηδὲ ἀγγέλου εὐφροσύνη.
σὰν τί νὰ προσμένει νὰ πέσει ἡ γαλήνη;στὸ πλῆθος σου τὸ ἄϋλο ποὺ σφίγγει σὰν φίδι
δὲν εἶναι ὁ οὐρανὸς μηδὲ ἀγγέλου εὐφροσύνη.
Σὰν τί νὰ προσμένει νὰ πέσει ἡ γαλήνη;
Σ᾿ ἀνθρώπους κλειστοὺς ποὺ μετροῦν τὸν καημό τους
δὲν εἶναι οὐρανὸς μηδὲ ἀγγέλου εὐφροσύνη
τ᾿ ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους.
Σ᾿ ἀνθρώπους κλειστοὺς ποὺ μετροῦν τὸν καημό τους
δὲν εἶναι οὐρανὸς μηδὲ ἀγγέλου εὐφροσύνη
τ᾿ ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους.
