Μοναχα οταν ερχοτανε η ωρα του κυνηγιου τους ομως εβλεπες εκεινη την εφιαλτικη σκηνη που σου περιγραψανε . Εκει που επιανες τον μανδυα του ονειρου σου σχεδον αμεσως το εβλεπες να ξεγλιστραει απο τα δαχτυλα σου και να ξεφευγει . Με τις πολλες αποπειρες λαχανιασες , γερασες προωρα οπως οι σκιεροι ρεαλιστες . Εμαθες να θαβεις τις αυταπατες και να προχωρας πανω σε εναν αξονα γηινο και απτο . Εκει θα εβρισκες μια ναρκη για τον πονο σου , ενα τραγουδι για την προσπαθεια σου.
Δεν χρειαζεσαι ποτε αλλοτε τα παραμυθια πιο πολυ παρα οταν εισαι ετσι καταπονημενος και γονατισμενος . Τοτε θες να πιστεψεις αλλα μαθαινεις εκεινη την ορμη να την απομονωνεις σε δικτυα υπογεια του κορμιου σου , γιατι αν βγουν σε παρασερνουν ως την πληρη αυτοκαταστροφη .
Οι προσδοκιες παλι , που ανεφερα στην αρχη αυτης της θεματικης ενοτητας , ειναι κατι πιο δαιμονικο , πιο υπουλο απο ενα ονειρο . Το ονειρο ειναι κατι πολυ μεγαλο για να μπορεσεις να το στριμωξεις μεσα στο στενο κλοιο της ανθρωπινης καρδιας , αναγκαστικα λοιπον διαχεεται σε ολοκληρο το σωμα . Μπορει η ορμη του να φαινεται ασταματητη και καταλυτικη , ωστοσο η επεκταση του στο ανθρωπινο σωμα αναγκαζει το ονειρο να παρει και το πιο θλιβερο του μονοπατι . Ετσι απλωνεται μεχρι και το κεφαλι του ανθρωπου και απο εκει αυθορμητα υποτασσεται στον Νου .
Η προσδοκια απο την αλλη ειναι μια στιγμιαια εξαψη των παθων μας που επειδη ειναι ετσι μικροσωμη και βουτηγμενη μεσα στον πειρασμο , εχει την μοναδικη ευκαιρια να παραλυει τους μυες και να καταδυναστευει το σωμα μας . Βαζει λογια στα κυτταρα μας για την εξουσια του μυαλου . Απλωνει παντου φρουδες ελπιδες και παροδικες χαρες . Διαταζει τα νευρα να λενε ψεματα στον Νου πως ολα ειναι καλα για να τον απομονωσουν . Τα βραδυα μαλιστα λειτουργουν σε υπερωριες ξυπνωντας το υποσυνειδητο μας και παραπλανωντας το να βοηθησει στην επανασταση εναντια στη λογικη .
Μια τετοια δυναμη με μια τοσο μεγαλη διαβρωτικη ικανοτητα ειναι λογικο να γινεται καταστροφικη . Στην αρχη μας ωθει σε εναν στοχο και μας δενει μαζι του . Μας πραγματοποιει ενα μερος του και επειτα αναπαντεχα και ματαια λογω της βραχυτητας της φλογας της σβηνει χωρις να εχει τελειωσει το εργο της . Και τοτε τι γινεται ; Τοτε απλα ξυπναει η συνειδηση απο τον ληθαργο , τοτε σειεται το τοιχος της καρδιας μας . Τοτε γινεται ανταρσια ολοκληρου του συμπαντος καθως η πικρα του ανικανοποιητου μας εχει κυριεσυει . Σε εκεινες τις ωρες οι ανθρωποι λενε καποιοι μετατρεπονται σε φασματα εωσοτου και η τελευταια τους ικμαδα θρυματτιστει .
Τελος του παραμυθιου , Καληνυχτα !
