Νυχτες τοσο ραθυμες οσο και τουτη θυμιζουν εποχες αλλιωτικες .
Θυμαμαι τα παντα ...
Θυμαμαι τα γραντζουνησμενα γονατα και τους χαρταετους ,
τα παιχνιδια της φαντασιας καθε που βραδυαζε .
Θυμαμαι ακομα και τους χαρτες που φτιαχναμε ,
τον κοσμο που γευομασταν , τα αθωα εκεινα βλεμματα .
Αχ ποσο ωραια γελουσες .
Θυμαμαι που θαψαμε τις πετρες με τα ονοματα μας στην ακρογυαλια
επειφη λεει στην πετρα δεν θα σβησει ποτε το ονομα μας.
Θυμαμαι πως τα γυαλινα μπουκαλια εμεις τα καναμε καραβια
και ταξιδευαν για εμας , για χαρη μας .
Θυμασαι εσυ που και που εκεινες τις μερες η μεγαλωνει μοναχα εμενα η ψυχη μου ;
Μερικες φορες στεναχωριεμαι που χωρεσαμε μεσα σε αυτα τα σωματα .
Τοσο μικρα και συμβιβαστικα που ειναι δεν ταιριαζουν με τα ονειρα μας .
Στο γκριζο μερος που χαθηκαμε γιναμε ενα με τον καπνο .
Γιατι αφησαμε εκεινα τα μικρα παιδια να μεγαλωσουν ;
Απο ολα οσα εζησα και ολα οσα ακομα δεν εχω ζησει
τουτο μονο με κραταει αγρυπνο ΄
Πως ειναι δυνατον τοσες λιγες ημερες οντας παιδι να εκαναν μια ολοκληρη ζωη ;
Μα απαντηση δεν θελω ,
τα μελλουμενα δεν ειναι σωφρον ο ανθρωπος να τα ξερει .
Τετοια ειναι η φυση του που θα ραγισει το καλουπι του αν μαθει τι τον περιμενει .
Το μονο που μας μενει ειναι μια αναμνηση
ισως και μια ακαθοριστη εικονα της φαντασιας .
Με αυτα τα χρωματα γεμιζεις τον καμβα σου
και με αυτα μαθαινεις να τραβας και τις γραμμες .
Και παλι την ουσια το ματι δεν θα την βλεπει
γι'αυτο που και που εκει που ζωγραφιζεις να νιωθεις κυριως και μετα να δρας .
Τοτε θα δεις πως με τα ματια εισαι τυφλος
ενω με την καρδια , την παιδικη ομως , εισαι ευτυχισμενος .
