Το γειτονικο παραθυρο

Κοιτουσα παντα εξω απο το δικο μου παραθυρο . Χαζευα κατω την κινηση , τη ζωη των ανθρωπων, που μερικες φορες ειναι πιο ενδιαφερουσα απο τη δικη σου . Μου αρεσε να τους βλεπω να ζουν , να γελανε , μα και να κλαινε . Ολες αυτες οι εκφανσεις συναισθηματων ηταν , ετσι κι αλλιως , αυτες που τους εκαναν ανθρωπους . Μου αρεσε να δραπετευω απο το δωματιο μου οταν το μυαλο δεν ειχε και πολλα να σκεφτει. Ειναι το χημικο δηλητηριο που πινεις καθε μερα και σε κανει να βλεπεις το πιο πολυσυχναστο και αγαπημενο σου δωαματιο σαν ενα επιχρυσομενο κλουβι . Ετσι απο το να τρεξω τρομαγμενη στην γραμμη που ολοι ζωγραφιζαν , στραφηκα στους ανθρωπους  . Εκλεβα τις ανασες τους και ζουσα . Αφουγκραζομουν τα ονειρα τους , τις επιθυμιες τους και τις εβαζα στο κολλαζ του τοιχου μου .Φαινεται πως οταν αποχρωματιστει ενα κομματι σου δεν μπορεις ευκολα να ξαναβαψεις ενα νεο , γιατι παντα θυμασαι . Αυτη ειναι η καταδικη και η σωτηρια του ανθρωπου . Η μνημη . Οσες φορες λοιπον και αν ειχαν χαζεψει τους ανθρωπους εξω απο το παραθυρο μου , ποτε δεν ειχα παρατηρησει το γειτονικο παραθυρο που εμενα παντα κλειστο . Ομως απο αυτο το δωματιο , καθε μερα , λιγο πριν ερθει η πιο σκοτεινη ωρα του κοσμου ακουγοταν μια απαλη μελωδια . Τοσο χαρουμενη που περασε στα ορια της μελαγχολιας . Ποτε δεν αναζητησα την πηγη αυτης της μελωδιας . Οταν το εκανα , ηταν μοναχα επειδη εκεινο το παραθυρο εγινε μια συνηθεια στα ματια μου . Κατι που ποτε σου δεν το προσεξες , και μενει εκει ακινητο και σε κοιταει ειναι εκεινο τελικα που θα προσεξεις . Ποτε δεν ειχα χαζεψει τον ανθρωπο πισω απο αυτο το παραθυρο , πισω απο τις κουρτινες του καστρου του . Ποτε δεν ειχα αφουγκραστει τη δικη του ζωη . Ποτε δεν ειχα δει τι ειχε μεσα το σπιτι . Αυτο ηταν και το βασικο κινητρο που με εκανε να φτιαξω μια λιστα με πραγματα που θα μπορουσαν να ειχαν συμβει και εμενα συνεχεια σφραγισμενο ενα παραθυρο . Σκεφτηκα πως εκει καπου μεσα , ενας ανθρωπος στοιχειωσε απο τη μοναξια και δεν αντεχε τον ηλιο και ετσι για να εχει κατι να κανει επαιζε πιανο . Η οτι εκει ισως να εμενε ενας σπουδαιος αντρας που εζησε στον πολεμο και επειδη σιχαθηκε τους ανθρωπους εκλεισε μια για παντα εκεινο το παραθυρο .Η πως εκει ζουσε μια ερωτευμενη γυναικα , που εχασε εκεινον  που αγαπουσε και το μονο κομματι του ηταν θαμμενο μεσα στη μελωδια ενος παλιου ξυλινου πιανου . Η ακομα , πως ενα ζευγαρι δυο ερωτευμενων ζουσαν εκει και επειδη κερδισαν τον παραδεισο εκλεισαν το παραθυρο στην κολαση . Οτι ομως και αν σκεφτηκα δεν με οδηγουσε στην αληθεια , παρα μοναχα στη ζωη μου . Γιατι οποιον δρομο και αν διαλεξεις παντα θες να μιλησεις , οποια ιστορια και αν ακουσεις παντα θες να την πεις εσυ  . Και εκει συναντησα τη ζωη  μου . Ομως ηταν πολυ μπερδεμενη . Σχεδον ξεπνοη με αναφιλητα εκλαιγε για κατι που δεν ηξερε . Το ειπα μελλον και εκλεισα το παραθυρο μου , δεν θα εβλεπα αλλο απο την τραγωδια της ζωης μου .Παντα διαλεγα να ζω στη χαρα του αλλου και να ποναω στα βασανηστηρια εκεινου που πλησιαζε αυτα που ονειρευομουν , τωρα εβλεπα εναν καθρεφτη και προτιμησα να κελισω τις κουρτινες . Τωρα δεν πλησιαζω πια το παραθυρο , γιατι οπως το δικο μου ειναι ανοιχτο και χαζευει παντα τον κοσμο ετσι και το γειτονικο παραθυρο μενει κλειστο και χαζευει εμενα .