Ποιος εχει λογο στην αγαπη ?

Εινσι 2 η ωρα το βραδυ και ο υπνος δεν λεει να παιξει λιγουλακι με τα βλεφαρα μου . Φαινεται πως ολοκληρη ημερα αφησε πανω μου τα σημαδια της , τα οποια τοσο εντονα με χαραξαν που δεν με αφηνουν να αφεθω στη μαγεια της νυχτας . Το αστειο ειναι πως ειδικα σημερα δεν θελω να μιλησω για τιποτε αλλο περα απο κατι στιχους που γεννιουνται μεσα στο κεφαλι μου και αντηχουν σε ολοκληρο μου το σωμα , καταληγοντας να οριζουν το "ειναι" μου τη δεδομενη στιγμη που μιλαω . Οι στιχοι αυτοι δεν θα μπορουσαν να ηταν αλλοι απο αυτους : <<Ποιος εχει λογο στην αγαπη και ποιος να εχει την ευθυνη για να του πω να σταματησει να μην με ποναει εκεινη ? Ποιος εχει λογο στη αγαπη για να με βγαλει απο τα δεσμα της , αφου ποναει για καποιον αλλο και εγω ειμαι μακρυα της ?>>  

   Ας ξεκινησουμε με αυτην την περιπλοκη ερωτηση που σχετιζεται με το μεγαλυτερο μυστηριο του κοσμου <<Ποιος εχει λογο στην αγαπη ? >>. Αυτη τη απορια ειναι που μαλλον βασανιζει τους περισσοτερους ανθρωπους με καρδια . Προκειται περισσοτερο για μια ρητορικη ερωτηση που δεν νομιζω πως επιδεχεται καποια απαντηση , διοτι η αγαπη δεν ειναι ενα απλο παιχνιδι . Τουλαχιστον απο τη σκοπια μου η αγαπη ειναι ενα ειδος επικοινωνιας δυο ανθρωπων τοσο σε σωματικο οσο και ψυχολογικο επιπεδο . Ομως οταν υπαρχει επικοινωνια , πρεπει πρωτα να υπαρχει και ελξη και για να υπαρχει ελξη σημαινει πως καπου μεσα στα εγκατα της ψυχης των δυο "ομιλουντων " υπαρχει μια καμπυλωση του χωροχρονου που γενναει αυτοματα αυτη τη βαρυτικη δυναμη που ωθει τον εναν σε μια τροχια συναρτημενη απο τον αλλο και παει λεγοντας . Με αυτες τις δυναμεις , βεβαια , καλυτερα να μην τα βαλει κανεις , γιατι οσο εσυ αντιδρας σα μαγνητης στη κινηση του αλλου , τοσες περισσοτερες ουλες αποκταει το κορμι σου απο το ρισκο που τραβαει η καρδια σου . Με αυτες τις πληγες θα πρεπει να ζησεις τις καλυτερες μερες σου και γι'αυτο καποια στιγμη θα τις συνηθισεις , αρκει να συνεχισουν να υπαρχουν .Μα σα χαθουν τοτε τσουζουν πιο πολυ . Τοτε μενεις και αναρωτιεσαι αν τελικα υπαρχει καποιος που μπορει να μιλησει στον ερωτα και να τον κανει να ακουσει προσεκτικα τις παρακλησεις σου . Τις απεγνωσμενες φωνες σου για ελεος και λυτρωση μετα απο την πυρκαγια . 

  Το δευτερο τωρα θεμα που τιθεται μεσα απο αυτους τους στιχους δεν ειναι αλλο απο να εισαι μακρυα απο καποιον , τον οποιο δεν μπορεις να σταματησεις να τον αναγεννας στη σκεψη σου , ενω αυτος ειναι κολλημενος αλλου . Το ζητημα αυτο ποναει και θα λεγαμε πως εχει κλεισει σπιτια , αλλα δυστυχως ειναι μια επιδημεια της εποχης μας ... Μακαρι καθε φορα που υπηρχε ενα καλεσμα , να μπορουσε να γεννηθει και η ανταποκριση . Ισως ετσι ο κοσμος δεν θα ηξερα τι σημαινει μισος η αδιαφορια . Ωστοσο , η αγαπη συνεχως σου τη φερνει . Ειναι τοσο φευγαλεα . Εκει που νομιζεις πως την πιανεις και την κρατας στα χερια σου , αυτη σαν αμμος κυλαει αναμεσα απο τα δαχτυλα σου και χανεται για παντα στον αχο της σιωπης . Ποσες φορες δεν ευχηθηκα να μπορουσα να ξεχασω την αμμο εκεινη που εχασα ... ποσες φορες δεν παρακαλεσα την καρδια μου να συγκεντρωθει στη λειτουργια της αντι να ενοχλει την υπαρξη μου με το να μου θυμιζει συνεχεια την αδιαφορια της αγαπης μου . Κι ομως εγω γεννηθηκα για να αγαπω ... Ποσες φορες αραγε πρεπει να το φωναξω ?