Ωστοσο , το να μπορει κανεις να πραρατηρει τις αλλαγες του κοσμου αυτο δεν ειναι χαρισμα , αλλα μια ενδειξη ισως ατυχιας . Ειναι μια μορφη συμβατικοτητας , μια αλλη οψη της στασιμοτητας και αυτο γιατι οταν ο περιγυρος σου σταματαει για να εισβαλλει στη ρουτινα , στην πραγματικοτητα η φυση σου η ιδια διακυβευεται . Ως εκ τουτου , ξαφνικα τα παντα γινονται φορτικα , ο κοσμος μενει αχρωμος , αοσμος και ψυχρος και εσυ σαν μια οντοτητα που επιθυμει να επιβιωσει κατατρεχεις στην εσχατη λυση της ονειροπολησης . Μονο οι απελπισμενοι ονειροπολουν ξυπνιοι και αυτο ειδικα εγω σαν ειδημων αυτου του επαγγελματος το γνωριζουν καλα . Το παραδοξο στον κοσμο των αλλαγων ειναι πως οσες πιο πολλες τυχουν σε εναν ανθρωπο , τοσο πιο πολυ αυτος απομακρυνεται απο αυτες , ωστε τελικα να βλεπει τη δραση στη ζωη του οχι σαν μια ταινια τρομου , με συνεχως νεους και αναπτυσσομενους κινδυνους , αλλα σα μια περιπετεια οπου εκεινος ειναι ο ηρωας .
Σε αυτη την στασιμοτητα εχω υποπεσει πολυ καιρο . Το προβλημα ειναι οτι στη ζωη μου συντελουνται οι απαραιτητες αλλαγες για να με κανουν να ξεχαστω απο την ιδια την πραγματικοτητα των μεταβολλων , εντουτοις υπαρχει μια πολυ σημαντικη αλλαγη που δεν εχει ακομα πραγματοποιηθει και που αφηνει μαλλον το μεγαλυτερο αποτυπωμα περιφρονησης . Αυτη η αλλαγη φερει το ονομα ερωτας . Αχ.. ποσο περιπλοκο ειναι αυτο το συναισθημα , που αυτοματα σε συνδεει με εναν αλλον ανθρωπο . Πραγματικα , εχω αναγκη να γνωρισω τον κοσμο μεσα απο τα ματια καποιου αλλου .. καποιου που προθυμα θα ζητησει την υπακοη μου , αλλα και που δεν θα οργιστει οταν παρατηρησει την εξεγερση μου στην σφοδρη αναγκη μου να τον ακολουθω . Το συναισθημα αυτο του ερωτα σαφως και δεν περιοριζεται στα στενα ορια μιας σαρκικης απολαυσης η στην επισης στενη εννοια της δεσμευσης . Ερωτας με αλλα λογια μπορει να ειναι εκεινο το αγορι απεναντι απο το σπιτι σου που καθε μερα σε κανει να νιωθεις ξεχωριστη , ο φιλος σου που σε ανεβαζει οταν συννεφιαζεις , η γατα σου οταν χουζουρευει πανω σου . Τοσα πολλα μπορουν να συνθεσουν αυτο το συναισθημα και ομως αυτο εξακολουθει να ειναι απλο . Να ειναι ενα παιχνιδιασμα των αισθησεων πανω στα ορια των οραματων . Ισως ειναι και μια αποδειξη πως υπαρχει παραδεισος , μιας και οταν ο ερωτας ειναι αληθινος , αγνος τοτε οι μετεχοντες σε αυτον εξαγνιζονται .
Λυτρωνονται ειτε με ενα χαμογελο , ειτε με την συζευξη δυο σωματων , ειτε με τον χρωματιμσο του κοσμου , ειτε με την ιεαραρχια των αστρων . Μα οταν βλεπεις ποσο δυνατος ειναι ο ερωτας δεν σιγολες απο μεσα σου " Μακαρι καθε μερα να ερωτευομαι ολο και πιο συχνα ? "
