Στις μερες μας ο ανθρωπος ερχεται αντιμετωπος με ενα ταιριαστιο διλημμα , να διαλεξει αναμεσα στην βασανιστικη ανθρωποτητα του ,που τον διαχωριζει απο τα υπολοιπα φυσικα οντα , και στην αναγκη του να βρισκεται κοντα στη φυση , στο ενα και μοναδικο μερος οπου αισθανεται πως η υπαρξη του γινεται τελεια , γαιτι ακριβως βρισκεται στο σωστο μερος την καταλληλη στιγμη . Η διαμαχη αυτη κατα βαση , παρολο , που φαινομενικα διεχνει ευκολη και απλη , στην πραγματικοτητα ειναι αφορητη και εξαντλητικη . Απο τη μια πρεπει να διαλεξει στην απλοτητα της στιγμης με την μηδαμινοτητα που την διακρινει και απο την αλλη εχει την ευκαιρια ολα οσα βλεπει γυρω του και επιθυμει να τα αποκτησει με εναν τοσο αυθορμητο τροπο , που μοιαζει λες και για αυτο ηταν προορισμενος τελικα . Συνηθως κανενας ανθρωπος δεν επελεξε τον πρωτο δρομο και τουτο φαινεται απο την ολοενα και επεκτεινομενη μανια μας για περισσοτερα υλικα αγαθα . Τιποτα δεν σταματαει αυτην την αδηφαγια μας .
Οντας λοιπον υποχειρια των επιθυμιων μας και παρασυρμενοι απο τις απεριοριστες δυναμεις της νοησης μας , αρχιζουμε απο την ππιο μικρη μας ηλικια να απομακρυνομαστε ολοενα και περισσοτερο απο την φυση . Λεγοντας τουτο φυσικα δεν ενοοω πως δημιουργησε εναν τερατωδη πολιτισμο , που τον κραταει μακρυα απο την "αληθινη " μοιρα του . Καθε αλλο ! Ο πολιτισμος που ο ανθρωπος εχει φτιαξει και που συνεχιζει καθημερινα να χτιζει ειναι ενα ανεπαναληπτο κατορθωμα που ερχεται ως συμπληρωμα της φυσης . Ειμαστε τα πρωτα οντα που μεσα στην αρμονια του συμπαντος διακριναμε πως υπαρχουν και ατελειες τις οποιες προσπαθησαμε αντι να τις ακολουθησουμε παθητικα να τις βελτιωσουμε . Το προβλημα δεν ειναι ο πολτισμος , το προβλημα ειναι η ασεβεια που επιδεικνυουμαι απεναντι στη Γη μας , τον πλανητη που μας φιλοξηνησε ολους .
Καθε μερα θα δεις ανθρωπους να καινε δεντρα , να πετανε σκουπιδια στους δρομους , να μολυνουν τις θαλασσες , να παραγουν καυσαερια , να δηλητηριαζουν τα δεντρα με χημικα προιοντα κοκ .Με αλλα λογια καθε μερα θα δεις πως καποιος πληγωνει τον πλανητη μας ανεπανορθωτα και ολα αυτα γιατι δεν μπορει να ακουσει τον παλμο της . Ειναι λες και ολος ο σεβασμος που ειχε ο ανθρωπος μεσα του εξαντληθηκε στην αυτοκολακεια του εγωισμου μας .
Εγω ομως δεν ηθελα να πιστεψω πως κατι τετοιο οντως συνεβαινε . Δεν ηθελα να φανταστω πως υπαρχει κατι μεσα στην ψυχη μας που μας τρωει ζωντανους και μας αφηνει να ειμαστε κατι κενα οντα , η υποσταση των οποιων στηριζεται σε κολακειες , χρηματικα ποσα και ηδονες . Επρεπε να υπαρχει κατι αλλο στη φυση μας που μας απομακρυνε απο την φυση η ορθοτερα που συντελεσε σε αυτην την απομακρυνση . Ετσι αρχισα να παρατηρω τον κοσμο γυρω μου . Ειδα πως οι ανθρωποι γεννιουνται σαν αδειοι καμβαδες , δηλαδη εχοντας την προδιαθεση να δεχτουν πανω τους οσα χρωματα επιθυμουσαν και με οποιυς συνδυασμους τα επιθυμουσαν . Το βασικο ζητημα , εντουτοις , ηταν πως θα επελεγαν να χρησιμοποοιησουν τα χρωματα που τους ειχαν δωθει . Αν επελεγαν να λερωσουν τα χερια τους με τις μπογιες της διαφθορας , της αποξενωσης και απαθειας τοτε ο καμβας τους απεικονιζε ολη την σαπιλα που αποκτουσε η ψυχη του ζωγραφου , Αν παλι καποιος λερωνε τα χερια του με τα χρωματα της ευτυχιας , της καλοσυνης και του σεβασμου , τοτε το πορτρετο που προεκυπτε επεικονιζε με επαρκεια διαφορες οψεις του παραδεισου , που ειναι εμφυτευμενος στη μελωδικη αρμονια του συμπαντος η οποια συνεχει τα στοιχεια του παντος .
Η προδιαθεση αυτη μας δινει και τις προδιαγραφες για το πως θα πολεμουσαμε τον εαυτο μας , δηλαδη με την ανθρωποτητα μας εναντι της ανθρωποτητας εκεινης που πληρωνεται απο σκιες και στοιχειωνεται απο φαντασματα βιας , ασεβειας , κτηνωδιας . Αν επιλεγαμε στην μαχη να τααχθουμε υπερ του ανθρωπισμου , τοτε μαθαιναμε τον σεβασμο . Αν παλι για καποιο λογο επιλεγαμε να ακολουθησουμε τον δρομο εκεινο που υπαγορευουν οι απλες ασυλλογιστες επιθυμιες μας , τοτε μαθαιναμε να τα ζηταμε ολα και να μην σεβομαστε . Μεσα σε αυτο το παιχνιδι εξουσιας , νικαει συνηθως εκεινος που με δολο εξοντωνει τους αντιπαλους του και αναγεται σε ζωωδη τασεις . Ο νικητητης δεν σεβεται τιποτα γιατι δεν εμαθε ποτε να σεβεται καποιον . Επομενως δεν μπορει να σεβαστει τη φυση ως προεκταση του ανθρωπινου κοσμου .
Παρατηρησα ομως και κατι αλλο . Ενα βραδυ που ειχα παει στην ακρογυαλια διπλα στο ξενοδοχειο που περνουσα το καλοκαιρι μου , ειδα το φεγγαρι να σιγομουρμουρα εναν σκοπο που με εκανε να λυγισω και να ξαπλωσω πανω στα χαλικια. Με το που ακουμπησε η καρδια μου στο εδαφος ολα γυρω που αρχιζαν να μτασχηματιζονται , πλεον εβγαζα νοημα . Ο ανθρωπος εχανε τον εαυτο του γιατι στεκοταν στα δυο του ποδια ! Εχανε το σεβασμο του για την φυση γιατι δεν μαθαινε οπως η αλεπου να κρυβεται μεσα σε αυτην η το σκουληκι να ζει χαρη σε αυτην .
Αντιθετως , μαθαινε πως ολα τα θαυματα εγιναν απο ανθρωπους , μαθαινε ιστορια και κατορθωματα θεων και ηρωων και πουθενα δεν αναφερθηκε εστω και μια φορα η μαγεια της φυσης . Επρεπε απλα να νιωσω τον παλμο του κοσμου να δονει την καρδια μου για να καταλαβω πως η αγαπη , το φως , η ελπιδα δεν ειναι εννοιες ξεχασμενες δεν ειναι μηνυματα και υποσχεσεις απο θεους και υπερανθρωπους . Δεν ειναι ενα κομματι εγωισμου . Ειναι λιγο χωμα απο τη γη που επλασε το σωμα μας , ειναι μια σταγονα νερο που πεφτει στο προσωπο μας για να μας δροσισει , ειναι εκεινο το λουλουδι στην ακρη του τσιμεντενιου δρομου που ομορφαινει αν το κοιταξεις ολοκληρη την πολη .
Θα αγαπησουμε ξανα την φυση και θα στραφουμε σε αυτην οχι οταν νιωσουμε πως την εχουμε αναγκη , αλλα οταν δουμε πως εμεις εχουμε αναγκη να ειμαστε περισσοτερο ανθρωποι παρα απροσωπες μασκες προορισμενες να γεννουν επιθυμιες και να τις εκπληρωνουν μονο και μονο γιατι τους το υπαγορευει ο εγωισμος τους .
Οντας λοιπον υποχειρια των επιθυμιων μας και παρασυρμενοι απο τις απεριοριστες δυναμεις της νοησης μας , αρχιζουμε απο την ππιο μικρη μας ηλικια να απομακρυνομαστε ολοενα και περισσοτερο απο την φυση . Λεγοντας τουτο φυσικα δεν ενοοω πως δημιουργησε εναν τερατωδη πολιτισμο , που τον κραταει μακρυα απο την "αληθινη " μοιρα του . Καθε αλλο ! Ο πολιτισμος που ο ανθρωπος εχει φτιαξει και που συνεχιζει καθημερινα να χτιζει ειναι ενα ανεπαναληπτο κατορθωμα που ερχεται ως συμπληρωμα της φυσης . Ειμαστε τα πρωτα οντα που μεσα στην αρμονια του συμπαντος διακριναμε πως υπαρχουν και ατελειες τις οποιες προσπαθησαμε αντι να τις ακολουθησουμε παθητικα να τις βελτιωσουμε . Το προβλημα δεν ειναι ο πολτισμος , το προβλημα ειναι η ασεβεια που επιδεικνυουμαι απεναντι στη Γη μας , τον πλανητη που μας φιλοξηνησε ολους .
Καθε μερα θα δεις ανθρωπους να καινε δεντρα , να πετανε σκουπιδια στους δρομους , να μολυνουν τις θαλασσες , να παραγουν καυσαερια , να δηλητηριαζουν τα δεντρα με χημικα προιοντα κοκ .Με αλλα λογια καθε μερα θα δεις πως καποιος πληγωνει τον πλανητη μας ανεπανορθωτα και ολα αυτα γιατι δεν μπορει να ακουσει τον παλμο της . Ειναι λες και ολος ο σεβασμος που ειχε ο ανθρωπος μεσα του εξαντληθηκε στην αυτοκολακεια του εγωισμου μας .
Εγω ομως δεν ηθελα να πιστεψω πως κατι τετοιο οντως συνεβαινε . Δεν ηθελα να φανταστω πως υπαρχει κατι μεσα στην ψυχη μας που μας τρωει ζωντανους και μας αφηνει να ειμαστε κατι κενα οντα , η υποσταση των οποιων στηριζεται σε κολακειες , χρηματικα ποσα και ηδονες . Επρεπε να υπαρχει κατι αλλο στη φυση μας που μας απομακρυνε απο την φυση η ορθοτερα που συντελεσε σε αυτην την απομακρυνση . Ετσι αρχισα να παρατηρω τον κοσμο γυρω μου . Ειδα πως οι ανθρωποι γεννιουνται σαν αδειοι καμβαδες , δηλαδη εχοντας την προδιαθεση να δεχτουν πανω τους οσα χρωματα επιθυμουσαν και με οποιυς συνδυασμους τα επιθυμουσαν . Το βασικο ζητημα , εντουτοις , ηταν πως θα επελεγαν να χρησιμοποοιησουν τα χρωματα που τους ειχαν δωθει . Αν επελεγαν να λερωσουν τα χερια τους με τις μπογιες της διαφθορας , της αποξενωσης και απαθειας τοτε ο καμβας τους απεικονιζε ολη την σαπιλα που αποκτουσε η ψυχη του ζωγραφου , Αν παλι καποιος λερωνε τα χερια του με τα χρωματα της ευτυχιας , της καλοσυνης και του σεβασμου , τοτε το πορτρετο που προεκυπτε επεικονιζε με επαρκεια διαφορες οψεις του παραδεισου , που ειναι εμφυτευμενος στη μελωδικη αρμονια του συμπαντος η οποια συνεχει τα στοιχεια του παντος .
Η προδιαθεση αυτη μας δινει και τις προδιαγραφες για το πως θα πολεμουσαμε τον εαυτο μας , δηλαδη με την ανθρωποτητα μας εναντι της ανθρωποτητας εκεινης που πληρωνεται απο σκιες και στοιχειωνεται απο φαντασματα βιας , ασεβειας , κτηνωδιας . Αν επιλεγαμε στην μαχη να τααχθουμε υπερ του ανθρωπισμου , τοτε μαθαιναμε τον σεβασμο . Αν παλι για καποιο λογο επιλεγαμε να ακολουθησουμε τον δρομο εκεινο που υπαγορευουν οι απλες ασυλλογιστες επιθυμιες μας , τοτε μαθαιναμε να τα ζηταμε ολα και να μην σεβομαστε . Μεσα σε αυτο το παιχνιδι εξουσιας , νικαει συνηθως εκεινος που με δολο εξοντωνει τους αντιπαλους του και αναγεται σε ζωωδη τασεις . Ο νικητητης δεν σεβεται τιποτα γιατι δεν εμαθε ποτε να σεβεται καποιον . Επομενως δεν μπορει να σεβαστει τη φυση ως προεκταση του ανθρωπινου κοσμου .
Παρατηρησα ομως και κατι αλλο . Ενα βραδυ που ειχα παει στην ακρογυαλια διπλα στο ξενοδοχειο που περνουσα το καλοκαιρι μου , ειδα το φεγγαρι να σιγομουρμουρα εναν σκοπο που με εκανε να λυγισω και να ξαπλωσω πανω στα χαλικια. Με το που ακουμπησε η καρδια μου στο εδαφος ολα γυρω που αρχιζαν να μτασχηματιζονται , πλεον εβγαζα νοημα . Ο ανθρωπος εχανε τον εαυτο του γιατι στεκοταν στα δυο του ποδια ! Εχανε το σεβασμο του για την φυση γιατι δεν μαθαινε οπως η αλεπου να κρυβεται μεσα σε αυτην η το σκουληκι να ζει χαρη σε αυτην .
Αντιθετως , μαθαινε πως ολα τα θαυματα εγιναν απο ανθρωπους , μαθαινε ιστορια και κατορθωματα θεων και ηρωων και πουθενα δεν αναφερθηκε εστω και μια φορα η μαγεια της φυσης . Επρεπε απλα να νιωσω τον παλμο του κοσμου να δονει την καρδια μου για να καταλαβω πως η αγαπη , το φως , η ελπιδα δεν ειναι εννοιες ξεχασμενες δεν ειναι μηνυματα και υποσχεσεις απο θεους και υπερανθρωπους . Δεν ειναι ενα κομματι εγωισμου . Ειναι λιγο χωμα απο τη γη που επλασε το σωμα μας , ειναι μια σταγονα νερο που πεφτει στο προσωπο μας για να μας δροσισει , ειναι εκεινο το λουλουδι στην ακρη του τσιμεντενιου δρομου που ομορφαινει αν το κοιταξεις ολοκληρη την πολη .
Θα αγαπησουμε ξανα την φυση και θα στραφουμε σε αυτην οχι οταν νιωσουμε πως την εχουμε αναγκη , αλλα οταν δουμε πως εμεις εχουμε αναγκη να ειμαστε περισσοτερο ανθρωποι παρα απροσωπες μασκες προορισμενες να γεννουν επιθυμιες και να τις εκπληρωνουν μονο και μονο γιατι τους το υπαγορευει ο εγωισμος τους .
