" Μιλα μου ψυθιριστα αν μου μιλας για αγαπη "
Με αυτα τα απλα λογια ο Ουλιαμ Σεξπηρ οριζει , με τον καλυτερο δυνατο τροπο , ποια πρεπει να ειναι η μορφη που θα αποκτα η αγαπη οταν αρθρωνεται σε λογο . Η μορφη αυτη σαφεστατα δεν θα ειναι τιποτα το κραυγαλεο που θα το διακρινει μια ασυστολη μεγαλοστομια και κενοτητα . Θα ειναι περισσοτερο κατι σαν μια ανασα , κατι δηλαση το τοσο απτο και φευγαλεο . Ως εκ τουτου , η αγαπη δεν θα πρεπει να εκδηλωνεται μεσα απο προσφωνησεις , απο φωνες και απο αιτιες , Θα πρεπει να ειναι ενα πηηγαιο συναισθημα που θα βγαινει αβιαστα απο τα μυχια της ψυχης μας , χωρις να διαταρασει την ταξη του συμπαντος αλλα να την διατηρει . Μια τετοια εκβαση θα γινει εφικτη οταν ο σκελετος της αγαπης ειναι ο ψιθυρος μεταξυ δυο ερωτευμενων .
Αλλωστε , μεσα στα πλασια της δεν χρειαζεται να συμμετεχει ενα τυχαιο και ατακτο πληηθος , καθως κατι τετοιο δεν επετρεπε μια γνησια εκδηλωση του συναισθηματικου κοσμου των ανθρωπων , αλλα θα αποτυπωνε περισσοτερο μια συμβαση μετξυ των ερωτευμενων και του πληθους . Η αγαπη απαιτει ησυχια και ιδιωτικοτητα . Η γνησιοτητα αλλωστε των πραγματων κρινεται μεσα απο τις γνησιες στιγμες , οι οποιες αποκτουν αυτο που θα οριζαμε ως αληθινο και πληρες μεσα απο την ουσιαστικη δραστηριοποιηση των ανθρωπων . Επομενως , αν αγαπαται το καλυτερο ειναι να το ομολογησετε τωρα που μπορειτε , τωρα που ακομα υπαρχει φωνη και λογια . Ομως μην περιγραψετε το συναισθημα σας αυτο με φασαρια . Τιποτα το μοναδικο δεν διαταραξε ποτε του τις νοτες που σβηνουν στο πενταγραμμο της σιωπης .
Η αγαπη ειναι και θα ειναι για παντα ενας ψιθυρος. Κατι σαν ενα θροισμα των φυλλων , οταν ο ανεμος τα χαιδευει απαλα καποιο Αυγουστιατικο βραδυ . Αν το καλοσκεφτειτε ο,τι επιθυμησατε ποτε περισσοτερο στη ζωη σας το αφησατε να συμβαδιζει με τη σιωπη , ασχετα αν μεσα σας το αιμα μετεφερε σε ολο σας το σωμα τις κραυγες του . Το γεγονος αυτο συμβαινει επειδη οταν αγαπαμε και συνεπως επιθυμουμε κατι τοσο πολυ που ξεπερναει το σωμα μας και γενικα τον εαυτο μας , αρχιζουμε να σκεφτομαστε οχι ομως με γνωμονα την λογικη αλλα εναν ατυπο δεκαλογο του παραλογου . Βασικη αρχη αυτου ειναι η αμφιβολια , μιας και δεν κατοικουμε πια στο συνηθες σωμα μας αλλα μεσα σε εναν πλασματικο κοσμο που στηνεται γυρω απο το ατομο με το οποιο δεσαμε τη ψυχη μας . Με το που αρχισουμε να αμφιβαλουμε , αρχιζει και η σιωπη , γιατι δεν εχουμε και πολλα να πουμε οταν ολος ο κοσμος ανθιζει μονο μεσα απο τα ματια εκεινου που αγαπαμε .
Γι'αυτο σας λεω να διαβαζεται πιο συχνα Σεξπηρ και να ακολουθειτε τις οδηγιες που σας δινει , καθως εκεινος μαλλον ξεκλειδωσε μια πορτα που για εμας ειναι ερμητικα κλειστη .
