Καπου διαβασα πως οταν
αγαπας σημαινει να καταστρεφεσαι γι'αυτο
για να αγαπηθεις σημαινει πως πρεπει
να καταστρεψεις κατι . Ειναι σαν να
θαυμαζεις ενα λουλουδι και για να το εχεις λιγο περισσοτερο το κοβεις
απο το χωμα , ξεροντας πως ετσι θα πεθανει
, αλλα και παλι η στιγμη ειναι που σε
νοιαζει . Ομως χρειαζεται θαρρος για να
καταστραφεις , θελει κοτσια οπως και να
το κανουμε . Χρειαζεται να παρατησεις
ολο σου τον εαυτο , να μαθεις να βουλιαζεις
ασταματητα σε μια θαλασσα τοσο παγωμενη
και σκοτεινη , οσο εκεινες οι νυχτες που
ανατελουν χωρις φεγγαρι .
Επισης
χρειαζεται αντοχη . Πρεπει να αντεξεις
τον πονο που συνεχως θα σου ανοιγουν τα
λεπτα . Η αναμονη ειναι εκεινο που αλλωστε
σε σκοτωνει τις περισσοτερες φορες .
Τωρα το γιατι ειναι ακαθοριστο ΄ εγω
παντως πονταρω στο οτι με την αναμονη
γεννιουνται ελπιδες που μορφοποιουνται
αναλογα με τις προσδοκιες σου και τιποτα
δεν ειναι πιο απατηλο απο αυτο που
προσδοκεις . Το χειροτερο απο ολα ειναι αυτη η ψευδαισθηση της
ανταποκρισης... Η εμετικη ιδεα της
ανιδιοτελειας που ντυνουμε με τα λογια
μας ο,τι σχετιζεται με την αγαπη . Συνεχεια
θα ακουσεις τους ερωτοχτυπημενους να
λενε πως δεν τους νοιαζει αν το ατομο
που αγαπουν δεν τους επιστρεψει ποτε
πισω ενα βλεμμα , λιγη προσοχη , λιγη
περισσεια εστω αγαπη και ας ειναι χθεσινη
.
Η αληθεια ειναι ,εντουτοις , πως ψευδονται και
κοροιδευουν με το ψεμα τους κυριως τον
εαυτο τους . Τους νοιαζει και μαλιστα
πολυ , τους ποναει αυτο το χασμα , αυτη
η αποσταση . Πρεπει καπως ομως να
διατηρησουν την ψευδαισθηση ζωντανη
γιατι αν δουν την αληθεια θα πρεπει και
να την παραδεχτουν και δεν υπαρχει
τιποτα πιο οδυνηρο για τον ανθρωπινο
εγωισμο , οσο το να διαψευδονται
τα “πιστευω “ του . Ναι
η αγαπη ειναι ενα “ πιστευω” μια τρελα
που γεννιεται οπως η ανασα , αβιαστα
και μεσα σε κλασματα ενος δευτερολεπτου
.Γι'αυτο και οταν δεν παιρνει ανταποκριση μοιαζει να παραμορφωνει το ανθρωπινο σωμα . Το συνθλιβει , το πειραζει , το δηλητηριαζει και στο τελος το μετασχηματιζει .
Καπως ετσι οι ανθρωποι μενουν ανεκφραστοι και βουβοι .
