Πως να κρυφτεις απο το φεγγαρι ;

Χθες ηταν μια εξαιρετικα περιεργη νυχτα . Μεσα στην σιγαλια του κοσμου η καρδια μου αρχισε σαν τρελη να ανεβαζει τους παλμους της , λες και την κυνηγουσαν . Συναμα το σωμα μου , ηταν κυριευμενο απο μια τοσο περιργη αισθηση ΄ ηταν σαν καθε κυτταρο του κορμιου μου να εσπρωχνε αργα αλλα σταθερα ολοκληρο τον εαυτο μου να φυγει απο την καρεκλα που ειχε

προσηλωθει . Ετσι και εγινε . Μολις ενιωσα πως με νικουσε αυτη η ορμη , αντι να αντισταθω και να διερευνησω τι μου γινοταν και γιατι , αφησα το διαμονιο αυτο να με κυριευσει και να μου υποδειξει την διαδρομη που θα χαραζα σε εκεινο τον περιπατο που με ωθουσε . 

  Αρχισα , λοιπον , και εγω να περπαταω και να πηγαινω στο πουθενα και στο παντα συγχρονως . Πορεια δεν ειχα παρα μονο που με πηγαιναν τα ποδια μου . Ολα ηταν τοσο νωχελικα και συγκεχυμενα μες το μυαλο μου , που οποιαδηποτε προσπαθεια να δραπετευσω απο τα χερια αυτου του δαιμονα απεβαινε ματαιη εως και αδυνατη. Μονο σε μια στιγμη διακοπηκε το περπατημα μου . Μονο οταν ενιωσα καποιες ζεστες σταγονες να λουζουν τα ποδια μου . Εσκυψα , μαλλον μηχανικα παρα επειδη σοκαριστηκα , και ειδα πως οι πιτσιλιες αυτες δεν ηταν σταγονες απο τον ουρανο ,αλλα δικα μου δακρυα που χωρις καν να το καταλαβω ειχαν δραπετευσει απο τα ματια μου και μανιασμενα αρχισαν να τρεχουν κατα μηκος του προσωπου μου για να πεθανουν για χαρη της ελευθεριας , πανω σε δυο βρωμικα ποδια , οπως τα δικα μου . Μονο τοτε γυρισα στην πραγματικοτητα και εσβησα το μυαλο μου , καθως απο την υπερλειτουργια αρχισε να κολλαει και να με πληγωνει . Σκουπισα τα ματια μου  και συνεχισα να περπαταω , οχι ομως επειδη με κυριευσε ο εαυτος μου , αλλα επειδη δεν ειχα τιποτα να κανω αν γυριζα πισω . 

  Οσο περπατουσα τοσο πιο εντονα ενιωθα τα δακρυα να κυλανε . Ηθελα να με χαστουκισω και να συνεφερω τον εαυτο μου , αλλα καθε φορα που προσπαθουσα , υπεκυπτα σε μια ακαταμαχητη θλιψη που μονο κατω απο τον  Αυγουστιατικο ουρανο την νιωθεις . Ειναι εκεινη η ιδεα του τελους της θερινης περιοδου που σε κανει να χανεσαι και να φοβασαι για το τι θα ακολουθησει οταν ο αερας παγωσει και αντι να σε χαιδευει απαλα στο προσωπο , αρχιζει βαναυσα να σε μαστιγωνει . Σε ολη τη διαδρομη , παντως , ενιωθα πως καποιος με παρακολουθουσε . Πεντεη εξι φορες γυρισα να δω αν ηταν κανεις πισω μου , ωστοσο , μονο η σκια μου φαινοταν να ειναι το μονο ατομο που ερχοταν απο πισω μου . Η ψυχη μου αρχισε απροσμενα να τρεμει 'δεν ξερω τι φοβαταν . Περασαν μοναχα 10 λεπτα για να καταλαβω τι με εκανε να τρεμω σαν ενα κλωναρι που ο αερας προσπαθει να το ξεριζωσει . Φοβομουν τον κοσμο που με εβλεπε να καταρρεω . Με αλλα λογια φοβομουν εκεινον τον αγνωστο επισκεπτη που με κατασκοπευε . Φοβομουν το φεγγαρι ! Εκεινο στη γεμωση του φανταζε νε ματι καρφιτσωμενο πανω στον σκοτεινο ουρανο. Φαινοταν χολωμενο και μεγαλο , με ουλες βαθειες να ξεπροβαλλουν στην οψη του . Αυτο το φεγγαρι με κατασκεπευε και εγω δεν το ηξερα . Ηταν το ματι του συμπαντος που με φωτογραφιζε να υποφερω χωρις αιτια και λογο. 

  Αμεσως μολις το αντιληφθηκα αρχισα να τρεχω για να βρω μια γωνια να κρυφτω . Γνωριζα πως η χλωμη οψη μου εκεινη τη στιγμη θα δυσαρεστουσε τον μοναχικο δορυφορο της γης . Οπου ομως και αν πηγαινα , οσο γρηγορα και αν ετρεχα δεν μπορουσα να του κρυφτω . Παντου με ακολουθουσε σαν ενα πιστο γερικο σκυλι , που λιγο πριν το τελος του ακολουθει τον αφεντη του για να ξεψυχησει διπλα του . Ετσι αλλαφιασμενη που ημουν κρυφτηκα σε ενα δρομακι που το καλυπταν κατι ψηλα βαθυ πρασινα πευκα . Κατω απο την προστασια τους ο ουρανος δεν φαινοταν και αυτο με εκανε να ηρεμησω για λιγο . Ημουν ετοιμη να αγγιξω την υστατη εξαψη απο τη χαρα που ξεγελασα το φεγγαρι . Ομως οταν απεκτησα την αυτοκυριαρχια μου και κοιταξα γυρω μου , ειδα πως ακομα και μεσα απο τις πευκοβελονες οι ακτιδες του εισχωρουσαν στο καταφυγιο μου και προσπαθουσαν να με ααγιξουν , πραγμα που τελικα και εκαναν . Τοτε παραδοθηκα στο Συμπαν , που με μια μυστικη φωνη  , η οποια αρχισε να αντηχει πρωτα μεσα που και μετα να εξαπλωνεται και γυρω μου αγκαλιαζοντας την πλαση , αρχισε να με γαληνευει και να με οδηγει στα βραχια που κοιμουνταν οι γλαροι . Εκει σε αυτο το ακρο ρου κοσμου που εφτασα , αφεθηκα ελευθερη στα χερια της Μητερας μου , η οποια με αγκαλιασε με τα υγρα της χερια και δροσισε τη φωτια που εκαιγε τα σωθικα μου . Με αυτο το φιλι για καληνυχτα γυρισα στο σπιτι μου και κοιμηθηκα  , οχι ησυχα , αλλα καλα . 

Απλοτητα

Οταν εμεινα μονη μου χθες το βραδυ , αποσυρομενη απο ολα τα αδιακριτα βλεμματα ,εψαξα αμεσως να βρω τον δρομο του γυρισμου στο ασφαλες καταφυγιο μου .Εκει βασιλευε η σιωπη που την συνοδευαν καποιες παιχνιδιαρικες σκιες , οι οποιες κατω απο το φως ενος ματωμενου φεγγαριου , πολλαπλασσιαζονταν και γεμιζαν πτυχες του δωματιου , αφηνοντας μου την αισθηση οτι δεν υπαρχει πλεον ο κοσμος γυρω μου . Μεσα σε αυτη τη σκοτεινη γωνια αρχισα να αναπολω την μερα που τοσο γρηγορα ξεγλιστρησε μεσα απο τα χερια μου . Καθε νευρικο μου κυτταρο συσπιοταν στην προσπαθεια να αντιληφθει την εννοια του χρονου και ποσο γρηγορα αυτος κυλουσε αθελα μας και εις βαρος μας τις περισσοτερες φορες .

 Οι σκεψεις αυτες , παιρνωντας απο δαιδαλωδεις διαδρομους του μυαλου μου και εξαπτοντας την υπερτροφικη μου φαντασια , δεν πρεπει να με απασχολησαν πανω απο μια η δυο ωρες . Ηταν αρκετα δελεαστικο στην αρχη να προσπαθω να αγγιξω με τον νου μου τοσο περιπλοκα θεματα , που σιγουρα αναζοπυρωναν σε κλασματα του δευτερολεπτου το ενδιαφερον καθε εξερευνητη . Ωστοσο , οσο κυλουσαν τα λεπτα , σαν αγριες αντιλοπες που τρεχουν στην καυτη σαβανα για να βρουν ενα καταφυγιο , το παιχνιδι αυτο το μυαλου μου αρχισε να πληγωνει την υπαρξη μου , καθως καθε φορα που εφτανα να λυσω τον γριφο ενα αλλο μυστηριο γεννιοταν . 

 Τετοια πικρια αποκομισα απο αυτην την αποτυχια στην ερμηνεια του χρονου , ωστε αφησα το μυαλο μου να ξεκουραστει και την καρδια μου να ηρεμησει , αφου ηταν ιδιαιτερα τρομαγμενη απο την μικροτητα και την ασημαντοτηα που ειχε αυτη μπροστα στο συμπαν και στους ατελειωτους γαλαξιες του . Μεσα απο αυτη την παραιτηση ομως , που αναμφισβητητα με ειχε κανει να απογοητευτω  απο την αδυναμεια του νου μου να συλλαβει τανοηματα του Κοσμου ,  βγηκε τελικα και κατι θετικο . Με αλλα λογια η σιωπη που επεκταθηκε ακομα και στο μυαλο μου , αφου το αφησα να ξεχαστει , με εκανε να νιωθω και εγω τοσο αψυχη οσο και το σκοτεινο δωματιο γυρω μου . Στην αρχη αυτο με τρομαξε , αφου αμεσως ειδα να με κατακλυζουν οι σκιες που τρεμοπαιζαν κατω απο το φως του μαχαιρωμενου φεγγαριου . Στην συνεχεια , μολοταυτα , ενιωσα ενα πρωτογνωρο συναισθημα αγαλλιασης εως και απολυτης ευτυχιας , μιας και αντιληφθηκα πως ημουν στην θαλπωρη μιας ανωτερης δυναμης . Πλεον ημουν ενα με τη Φυση και με τα μαγευτικα οντα της . 

  Τοτε και μονο τοτε , για πρωτη φορα στα χρονικα της συντομης υπαρξης μου , αντιληφθηκα πως ενα απο τα μυστικα του κοσμου , μου ειχε εξαφνα αποκαλυφθει , ισως για να με ανθαρρυνει η να με καταστρεψει ολοσχερως , Το μυστικο που εγω ειδα να ενσαρκωνεται μπροστα μου και να αποκτα μορφη , ζωντανια και σχημα , συνοδευομενα απο μια αρετη παγκαλη και αγνη , δεν ηταν αλλο απο την Απλοτητα , Ο πρωτοφανης αυτος παρορμητισμος της με εκανε και εμενα να ακτινοβολω να αντλω λιγο απο το φως της , με αποτελεσμα να εξαγνιζομαι . Ενιωθα πως χαρη στην μαγεια της ημουν ελευθερη ,οχι ομως με την εννοια της απολυτης και ασυδοτης ελευθεριας παρα με αυτης που αυτοματα σε καθιστα κυριαρχο της μοιρας σου , καπετανιο των παθων σου . 

  Οπως , λοιπον , ολα τα οντα γυρω μας ζουν απλα απολαμβανοντας τα μικρα καθημερινα πραγματα , ετσι και ο ανθρωπος που υποτιθεται οτι ειναι ενα νοημον ον , που ξεπερναει τα υπολοιπα σε καλοσυνη και χαρη πρεπει να απολαμβανει αυτα τα μικρα πραγματα που σκορπανε την ευτυχια και την καθιστουν εφικτη σε ολους . Αλλωστε , μονο μεσα απο τα απλα καθημερινα πραγματα ο ανθρωπος ερχεται πισω στην αγκαλια της φυσης , πισω στν σιγουρια οτι ακομα και αν ερθει ο θανατος , δεν θα ειναι η οψη του τραγικη , αφου ολα θα ειναι καλυμμενα με ενα στρωμα αρετης και αγαπης , που δεν θα αφησει τιποτα το ποταπο να κυριαρχησει , σε οσους απολαμβανουν την μαγεια της απλης και εναρετης υπαρξης . 

  Επομενως , δεν χρειαζομαστε στη ζωη μας πολλα πολλα για να ειμαστε χαρουμενοι , Δεν εχουμε αναγκη απο αμυθυτους θησαυρους και ατελειωτες εκτασεις γης , ουτε απο πολυτιμους λιθους και οπλα ., καθως ολα αυτα σκοτωνουν την απλοτητα και περιπλεκουν την ανθρωποτητα , μιας και καθιστουν τα παντα καχυποπτα και απειλητικα . Σκοτεινα και ανουσια . Αυτη δυστυχως ειναι η εθιστικη επιδραση της απληστιας και του εγωισμου , ενος δαιμονα που εχει καταβαλει τον πλανητη μας . Ολα αυτα θα πουν πως η ευτυχια κρυβεται πισω απο την λαμψη ενος χρυσου δισκου στον ουρανο , ενος αργυρου ταληρου την νυχτα Πισω απο τους συνανθρωπους μας και φυσης ,,, πισω δηλαδη απο την ηθικη και την αρετη . 

Ελα να μιλησουμε με λιγο κοκκινο κρασι .

Ξερεις , ρε φιλε ,τι ειναι η ζωη ;Πολλες φορες το εχω σκεφτει αυτο το ερωτημα αλλα ποτε δεν εβρισκα απαντηση πειστικη . Βασικα , εβρισκα πολλες πειστικες απαντησεις , καμια ομως δεν ειχε τετοιο καλουπι που να χωραει την αληθεια . Ετσι , οσο και αν την εβλεπα μπροστα μου να αιωρειται , καθε φορα που απλωνα το χερι και πιστευα πως την ειχα κλεισει στην παλαμη μου (!) εκεινη παντα ξεγλιστρουσε . Την επιασα , δεν την επιασα ; Την κρατησε εστω και για λιγο η απο τις εσοχες των δαχτυλων μου ειχε ξεφυγε απο την αρχη ; Δεν γνωριζω . Η μονη πλευρα της αληθειας που εχω γνωρισει για την ζωη ειναι εκεινος ο ισκιος που περιπαιζει αναμεσα στα βλεφαρα σου καθε φορα που συμμετεχεις σε ενα μυστηριο του κοσμου . Ξερεις απο εκεινα που παυεις να εισαι ανθρωπος γιατι ψηλωνεις .
 Ακομα και τωρα με αυτην την συζητηση μας δεν ειμαστε εμεις . Εχουμε αλλαξει γιατι μεσα μας γενναμε ιδεες . Μερικες τις εκφραζουμε , αλλες τις αφηνουμε να φλεγονται στα στηθη μας , μεχρι να γινουν σταχτες και να κολλησουν στον ουρανισκο μας . Αμα  τωρα φτυσω σταχτες μην εκπλαγεις . Δεν ξερεις ποσες ιδεες καταπια γιατι ετρεμα και μονο στην οψη τους . Καποια πραγματα εμεις ως ανθρωποι τα φοβομαστε και τα κρυβουμε . Οχι απαραιτητα απο τους αλλους . Συχνα ο αυστηροτερος κριτης θα παρουσιαζεται πισω απο εναν καθρεφτη . 
Βεβαια , θα με συμβουλευσεις , αφου δεν μπορω να ξεσκεπασω την αληθεια (τη δικη μου , τη δικη σου δεν εχει σημασια ) τοτε γαιτι να με απασχολει ; Χωρις αυτην , αλλωστε , ζουν οι περισσοτεροι ανθρωποι - για να μην γινω αρνητικη αν προφερω "ολοι" - .
   Σε βλεπω να χαμογελας . Το προσωπο σου συσπαται . Ειναι αστειο . Μα μη γελας με αυτα . Δεν ειναι τοσο θεωρητικα οσο φαινονται . Μα και αν ειναι  εσυ ποτε σου δεν τα σκεφτηκες ;  Ποτε δεν περασες τα ορια αναμεσα στην πραγματικοτητα και στη φαντασια ( γιατι φαντασια ειναι η καθε σκεψη ) ;  Τωρα στα ματια σου λιωνει ο παγος . Ειδες που με νιωθεις ! Μη ντρεπεσαι που περασες την γραμμη . Ανθρωποι ειμαστε και ως τετοιοι οφειλουμε που και που να ξεπερναμε τα ορια . Ναι , καλα ακουσες . Τα ορια τα βαλαμε για ασφαλεια , ωστε να μην πονεσει πολυ η υπαρξη μας μεσα στο χαος της . Αν τα περασεις με καρδια αγνη με στοχο να παρεις φορα να πας στον ουρανο δεν πειραζει . Αρκει οταν φτασεις να ριξεις σκοινι για τους υπολοιπους . 
  Ασχετη ερωτηση αλλα ποιος εβαψε μπλε τον ουρανο ; Δεν ξερεις ουτε και εσυ . Δεν πειραζει . Θα κοπιασουμε μαζι και θα μαθουμε . Σε εμπιστευομαι , φιλε μου . Σε εμπιστευομαι σε τετοιο βαθμο που θα στηριξω στις γραμμες των χεριων σου ολο τον κοσμο μου - με οση αληθεια ενδεχομενως  να εμπεριεχει . Ξερω πως τα χερια σου ειναι σταθερα . Αν δεν ειναι θα γινουν γιατι με αγαπας και απο αυτο και μονο θα αντλεις δυναμεις . 
  Το πρωτο που πρεπει να μαθεις για εκεινον τον κοσμο , εκεινη την διαστρεβλωση της ζωης ειναι οτι δεν μοιαζει με τον ηλιο . Τωρα οσα πειραματα και αν κανεις στο φως εκεινο μπορει και να σε καψει . Στον δικο μου κοσμο το φως ειναι αβλαβες . Τρεφει το δερμα σου και απο τους πορους του εισχωρει στο εσωτερικο σου . Δινει ζωη στις λεξεις , στη σημασια , στις πραξεις . Η λεξη θα ντυνεται με νοημα , η σημασια θα αποκτα διαυγεια και η πραξη αξια . 
Με το φως οδηγο τα διαμαντια δεν θα μπερδευονται στη λασπη . Καπως ετσι φανταζομουν το χαος της υπαρξης να δειχνει ντυμενο με την ταξη . 
  Μετα τον ηλιο , χαραξα τα βουνα . Το σχεδιο εγινε με μολυβι για να μπορω να σβηνω τα λαθη . Κατηργησα καθε αλλη γραφικη υλη . Μοναχα το ταπεινο γκριζο χρωμα θα κατεγραφει την ιστορια . Δεν ηθελα βλεπεις ο καθενας να σηκωνει το δαχτυλο του προκλητικα για να υποδειξει τον ενοχο οταν θα εβλεπε ενα ελλατωμα στον κοσμο . Ηθελα να μπορουσε αυτος ο καθενας να το διορθωσει , να το σβησει με τη γομα του και να προχωρησει χωρις να κουβαλαει κοκκους κακιας . Σκεφτομουν  , ισως με παιδικη αφελεια , πως οταν θα εδινες στον καθενα ενα μολυβι και μια γομα και απο μικρους τους ενημερωνες πως ειναι υπευθυνοι για το πως κατασκευαζεται ο κοσμος εκεινοι θα φροντιζαν να τον ορθωσουν με συνεπεια .   
    Υστερα απο αυτα αφησα τα ολα τα χρωματα να ανακατευτουν μεταξυ τους και να γεμισουν το κενο αναμεσα στη φυση και στα δημιουργηματα της , αναμεσα στον ανθρωπο και τον συνανθρωπο . Αφησα τις μπογιες να τρεξουν , να σταξουν , να δημιουργησουν γραμμες που θα τεμαχιζαν την αποσταση μεταξυ μας . Εδωσα σε καθε χρωμα και ενα ψευδωνυμο για να δημιουργησω την μαγεια και αφησα τον καμβα να στεγνωσει . Δεν ηθελα να ημουν ο δημιουργος , αυτο ειναι μεγαλη ευθυνη και απαιτει μεγαλη μοναξια . Ηθελα να ημουν και εγω μια ρανιδα χρωματος . Ηθελα να αποτελεσω το ζωντανο χαος , καθως οταν βαζεις το συμπαν σε ταξη μετα καλυπτεις εκεινες τις χαραδρες αναμεσα στα ονειρο και στην πραγματικοτητα . Δεν ηθελα να στερησω στον κοσμο την ευκαιρια να αποδεκτουν την ενοτητα του ονειρου με εκεινη της ευθυνης . Ηθελα να υπαρχει τετοια πολυποκοτητα οσο και η ζωη μας τωρα . 
  Κακα τα ψεματα ο κοσμος που εχτισα ειναι κατ'εικονα και καθ'ομοιωση του δικου μας . Δεν αλλαξα το μεγαλειο του , οπως παρατηρησες  . Αλλαξα  τις λεξεις που δημιουργουν τον κοσμο , τους εδωσα ζωη και πρακτικοτητα , αλλαξα τον τροπο σκεψης , του εδωσα ελπιδα και την ευθυνη να γνωριζει πως τα παντα εξαρτιονται απο αυτον . Πειραξα λιγακι εμας , αυτο ηταν ολο . Αυτο αρκουσε για να δημιουργησω την ευτυχια . 
  Να το παλι εκεινο το μειδιασμα . Τωρα μου το μετεδωσες και εμενα . Ναι ξερω οσα λεω ειναι ανοησιες γιατι δεν μπορω ουτε λιγο να προσεγγισω το τι ειναι εκεινο που καθιστα τη ζωη πολυπλοκη . Παρολα αυτα σχολιαζω και με περισσιο θρασσος καθομαι και αναδημιουργω . Μου φαινεται τοσο ειρωνικο το γεγονος οτι αγαπαω το απειρο , οταν αυτο δεν εχει καν προσωπο .Εφιαλτικη εικονα δεν νομιζεις ; Παλι γελας . Μααα , δεν μπορει κατι θα εχεις να μου πεις , ενα <<Μπραβο>> , ενα <<Σωπα>>, ενα <<Ξεκολλα>> . Εσυ , παλι , πλαι σε αυτην την ροζασμιενη κουρτινα στεκεσαι και  μου χαμογελας . Μαλλον αυτος ειναι ο ορισμος της φιλιας  , να ακους την ανοησια του αλλου με υπομονη και στο τελος να του αφηνεις μια πικρια που δεν μαντεψες τη σιωπη του , που στο βαθος τελικα ειναι ευτυχια γιατι ξερεις πως σε καταλαβε απολυτα . 

                         Σε ευχαριστω ρε φιλε που ησουνα εδω .....