Πως να κρυφτεις απο το φεγγαρι ;

Χθες ηταν μια εξαιρετικα περιεργη νυχτα . Μεσα στην σιγαλια του κοσμου η καρδια μου αρχισε σαν τρελη να ανεβαζει τους παλμους της , λες και την κυνηγουσαν . Συναμα το σωμα μου , ηταν κυριευμενο απο μια τοσο περιργη αισθηση ΄ ηταν σαν καθε κυτταρο του κορμιου μου να εσπρωχνε αργα αλλα σταθερα ολοκληρο τον εαυτο μου να φυγει απο την καρεκλα που ειχε

προσηλωθει . Ετσι και εγινε . Μολις ενιωσα πως με νικουσε αυτη η ορμη , αντι να αντισταθω και να διερευνησω τι μου γινοταν και γιατι , αφησα το διαμονιο αυτο να με κυριευσει και να μου υποδειξει την διαδρομη που θα χαραζα σε εκεινο τον περιπατο που με ωθουσε . 

  Αρχισα , λοιπον , και εγω να περπαταω και να πηγαινω στο πουθενα και στο παντα συγχρονως . Πορεια δεν ειχα παρα μονο που με πηγαιναν τα ποδια μου . Ολα ηταν τοσο νωχελικα και συγκεχυμενα μες το μυαλο μου , που οποιαδηποτε προσπαθεια να δραπετευσω απο τα χερια αυτου του δαιμονα απεβαινε ματαιη εως και αδυνατη. Μονο σε μια στιγμη διακοπηκε το περπατημα μου . Μονο οταν ενιωσα καποιες ζεστες σταγονες να λουζουν τα ποδια μου . Εσκυψα , μαλλον μηχανικα παρα επειδη σοκαριστηκα , και ειδα πως οι πιτσιλιες αυτες δεν ηταν σταγονες απο τον ουρανο ,αλλα δικα μου δακρυα που χωρις καν να το καταλαβω ειχαν δραπετευσει απο τα ματια μου και μανιασμενα αρχισαν να τρεχουν κατα μηκος του προσωπου μου για να πεθανουν για χαρη της ελευθεριας , πανω σε δυο βρωμικα ποδια , οπως τα δικα μου . Μονο τοτε γυρισα στην πραγματικοτητα και εσβησα το μυαλο μου , καθως απο την υπερλειτουργια αρχισε να κολλαει και να με πληγωνει . Σκουπισα τα ματια μου  και συνεχισα να περπαταω , οχι ομως επειδη με κυριευσε ο εαυτος μου , αλλα επειδη δεν ειχα τιποτα να κανω αν γυριζα πισω . 

  Οσο περπατουσα τοσο πιο εντονα ενιωθα τα δακρυα να κυλανε . Ηθελα να με χαστουκισω και να συνεφερω τον εαυτο μου , αλλα καθε φορα που προσπαθουσα , υπεκυπτα σε μια ακαταμαχητη θλιψη που μονο κατω απο τον  Αυγουστιατικο ουρανο την νιωθεις . Ειναι εκεινη η ιδεα του τελους της θερινης περιοδου που σε κανει να χανεσαι και να φοβασαι για το τι θα ακολουθησει οταν ο αερας παγωσει και αντι να σε χαιδευει απαλα στο προσωπο , αρχιζει βαναυσα να σε μαστιγωνει . Σε ολη τη διαδρομη , παντως , ενιωθα πως καποιος με παρακολουθουσε . Πεντεη εξι φορες γυρισα να δω αν ηταν κανεις πισω μου , ωστοσο , μονο η σκια μου φαινοταν να ειναι το μονο ατομο που ερχοταν απο πισω μου . Η ψυχη μου αρχισε απροσμενα να τρεμει 'δεν ξερω τι φοβαταν . Περασαν μοναχα 10 λεπτα για να καταλαβω τι με εκανε να τρεμω σαν ενα κλωναρι που ο αερας προσπαθει να το ξεριζωσει . Φοβομουν τον κοσμο που με εβλεπε να καταρρεω . Με αλλα λογια φοβομουν εκεινον τον αγνωστο επισκεπτη που με κατασκοπευε . Φοβομουν το φεγγαρι ! Εκεινο στη γεμωση του φανταζε νε ματι καρφιτσωμενο πανω στον σκοτεινο ουρανο. Φαινοταν χολωμενο και μεγαλο , με ουλες βαθειες να ξεπροβαλλουν στην οψη του . Αυτο το φεγγαρι με κατασκεπευε και εγω δεν το ηξερα . Ηταν το ματι του συμπαντος που με φωτογραφιζε να υποφερω χωρις αιτια και λογο. 

  Αμεσως μολις το αντιληφθηκα αρχισα να τρεχω για να βρω μια γωνια να κρυφτω . Γνωριζα πως η χλωμη οψη μου εκεινη τη στιγμη θα δυσαρεστουσε τον μοναχικο δορυφορο της γης . Οπου ομως και αν πηγαινα , οσο γρηγορα και αν ετρεχα δεν μπορουσα να του κρυφτω . Παντου με ακολουθουσε σαν ενα πιστο γερικο σκυλι , που λιγο πριν το τελος του ακολουθει τον αφεντη του για να ξεψυχησει διπλα του . Ετσι αλλαφιασμενη που ημουν κρυφτηκα σε ενα δρομακι που το καλυπταν κατι ψηλα βαθυ πρασινα πευκα . Κατω απο την προστασια τους ο ουρανος δεν φαινοταν και αυτο με εκανε να ηρεμησω για λιγο . Ημουν ετοιμη να αγγιξω την υστατη εξαψη απο τη χαρα που ξεγελασα το φεγγαρι . Ομως οταν απεκτησα την αυτοκυριαρχια μου και κοιταξα γυρω μου , ειδα πως ακομα και μεσα απο τις πευκοβελονες οι ακτιδες του εισχωρουσαν στο καταφυγιο μου και προσπαθουσαν να με ααγιξουν , πραγμα που τελικα και εκαναν . Τοτε παραδοθηκα στο Συμπαν , που με μια μυστικη φωνη  , η οποια αρχισε να αντηχει πρωτα μεσα που και μετα να εξαπλωνεται και γυρω μου αγκαλιαζοντας την πλαση , αρχισε να με γαληνευει και να με οδηγει στα βραχια που κοιμουνταν οι γλαροι . Εκει σε αυτο το ακρο ρου κοσμου που εφτασα , αφεθηκα ελευθερη στα χερια της Μητερας μου , η οποια με αγκαλιασε με τα υγρα της χερια και δροσισε τη φωτια που εκαιγε τα σωθικα μου . Με αυτο το φιλι για καληνυχτα γυρισα στο σπιτι μου και κοιμηθηκα  , οχι ησυχα , αλλα καλα . 

Απλοτητα

Οταν εμεινα μονη μου χθες το βραδυ , αποσυρομενη απο ολα τα αδιακριτα βλεμματα ,εψαξα αμεσως να βρω τον δρομο του γυρισμου στο ασφαλες καταφυγιο μου .Εκει βασιλευε η σιωπη που την συνοδευαν καποιες παιχνιδιαρικες σκιες , οι οποιες κατω απο το φως ενος ματωμενου φεγγαριου , πολλαπλασσιαζονταν και γεμιζαν πτυχες του δωματιου , αφηνοντας μου την αισθηση οτι δεν υπαρχει πλεον ο κοσμος γυρω μου . Μεσα σε αυτη τη σκοτεινη γωνια αρχισα να αναπολω την μερα που τοσο γρηγορα ξεγλιστρησε μεσα απο τα χερια μου . Καθε νευρικο μου κυτταρο συσπιοταν στην προσπαθεια να αντιληφθει την εννοια του χρονου και ποσο γρηγορα αυτος κυλουσε αθελα μας και εις βαρος μας τις περισσοτερες φορες .

 Οι σκεψεις αυτες , παιρνωντας απο δαιδαλωδεις διαδρομους του μυαλου μου και εξαπτοντας την υπερτροφικη μου φαντασια , δεν πρεπει να με απασχολησαν πανω απο μια η δυο ωρες . Ηταν αρκετα δελεαστικο στην αρχη να προσπαθω να αγγιξω με τον νου μου τοσο περιπλοκα θεματα , που σιγουρα αναζοπυρωναν σε κλασματα του δευτερολεπτου το ενδιαφερον καθε εξερευνητη . Ωστοσο , οσο κυλουσαν τα λεπτα , σαν αγριες αντιλοπες που τρεχουν στην καυτη σαβανα για να βρουν ενα καταφυγιο , το παιχνιδι αυτο το μυαλου μου αρχισε να πληγωνει την υπαρξη μου , καθως καθε φορα που εφτανα να λυσω τον γριφο ενα αλλο μυστηριο γεννιοταν . 

 Τετοια πικρια αποκομισα απο αυτην την αποτυχια στην ερμηνεια του χρονου , ωστε αφησα το μυαλο μου να ξεκουραστει και την καρδια μου να ηρεμησει , αφου ηταν ιδιαιτερα τρομαγμενη απο την μικροτητα και την ασημαντοτηα που ειχε αυτη μπροστα στο συμπαν και στους ατελειωτους γαλαξιες του . Μεσα απο αυτη την παραιτηση ομως , που αναμφισβητητα με ειχε κανει να απογοητευτω  απο την αδυναμεια του νου μου να συλλαβει τανοηματα του Κοσμου ,  βγηκε τελικα και κατι θετικο . Με αλλα λογια η σιωπη που επεκταθηκε ακομα και στο μυαλο μου , αφου το αφησα να ξεχαστει , με εκανε να νιωθω και εγω τοσο αψυχη οσο και το σκοτεινο δωματιο γυρω μου . Στην αρχη αυτο με τρομαξε , αφου αμεσως ειδα να με κατακλυζουν οι σκιες που τρεμοπαιζαν κατω απο το φως του μαχαιρωμενου φεγγαριου . Στην συνεχεια , μολοταυτα , ενιωσα ενα πρωτογνωρο συναισθημα αγαλλιασης εως και απολυτης ευτυχιας , μιας και αντιληφθηκα πως ημουν στην θαλπωρη μιας ανωτερης δυναμης . Πλεον ημουν ενα με τη Φυση και με τα μαγευτικα οντα της . 

  Τοτε και μονο τοτε , για πρωτη φορα στα χρονικα της συντομης υπαρξης μου , αντιληφθηκα πως ενα απο τα μυστικα του κοσμου , μου ειχε εξαφνα αποκαλυφθει , ισως για να με ανθαρρυνει η να με καταστρεψει ολοσχερως , Το μυστικο που εγω ειδα να ενσαρκωνεται μπροστα μου και να αποκτα μορφη , ζωντανια και σχημα , συνοδευομενα απο μια αρετη παγκαλη και αγνη , δεν ηταν αλλο απο την Απλοτητα , Ο πρωτοφανης αυτος παρορμητισμος της με εκανε και εμενα να ακτινοβολω να αντλω λιγο απο το φως της , με αποτελεσμα να εξαγνιζομαι . Ενιωθα πως χαρη στην μαγεια της ημουν ελευθερη ,οχι ομως με την εννοια της απολυτης και ασυδοτης ελευθεριας παρα με αυτης που αυτοματα σε καθιστα κυριαρχο της μοιρας σου , καπετανιο των παθων σου . 

  Οπως , λοιπον , ολα τα οντα γυρω μας ζουν απλα απολαμβανοντας τα μικρα καθημερινα πραγματα , ετσι και ο ανθρωπος που υποτιθεται οτι ειναι ενα νοημον ον , που ξεπερναει τα υπολοιπα σε καλοσυνη και χαρη πρεπει να απολαμβανει αυτα τα μικρα πραγματα που σκορπανε την ευτυχια και την καθιστουν εφικτη σε ολους . Αλλωστε , μονο μεσα απο τα απλα καθημερινα πραγματα ο ανθρωπος ερχεται πισω στην αγκαλια της φυσης , πισω στν σιγουρια οτι ακομα και αν ερθει ο θανατος , δεν θα ειναι η οψη του τραγικη , αφου ολα θα ειναι καλυμμενα με ενα στρωμα αρετης και αγαπης , που δεν θα αφησει τιποτα το ποταπο να κυριαρχησει , σε οσους απολαμβανουν την μαγεια της απλης και εναρετης υπαρξης . 

  Επομενως , δεν χρειαζομαστε στη ζωη μας πολλα πολλα για να ειμαστε χαρουμενοι , Δεν εχουμε αναγκη απο αμυθυτους θησαυρους και ατελειωτες εκτασεις γης , ουτε απο πολυτιμους λιθους και οπλα ., καθως ολα αυτα σκοτωνουν την απλοτητα και περιπλεκουν την ανθρωποτητα , μιας και καθιστουν τα παντα καχυποπτα και απειλητικα . Σκοτεινα και ανουσια . Αυτη δυστυχως ειναι η εθιστικη επιδραση της απληστιας και του εγωισμου , ενος δαιμονα που εχει καταβαλει τον πλανητη μας . Ολα αυτα θα πουν πως η ευτυχια κρυβεται πισω απο την λαμψη ενος χρυσου δισκου στον ουρανο , ενος αργυρου ταληρου την νυχτα Πισω απο τους συνανθρωπους μας και φυσης ,,, πισω δηλαδη απο την ηθικη και την αρετη . 

I don't want to be a human

I don't want to be a human , cause this kind is full of shadows . 
I don't wanna be a human cause we want to kill each other ... 
I don't want to be a human , for all the horrible things Hitler has done to Jews : 

Trying to kill them with several inhuman ways like :
1. firing squad
2.startvation
3.dehydration
4. desease
5.gas chamber
6. physical exhaustion

I don't wanna be a human , for the lack of understandng and morality  like : 

1) Enslaving , torturing and exploiting Negroes 
2) Deceiving our friends and family for money 
3) Underestimating the power of women 
4) Abusing the children cause we think they are inferior in front of us . 
5) Killing in the name of power and fame 
6) Being mean with homosexuals .

I don't wanna be a human , cause all we really want is blood rather than love and peace , because :

1) We always create new weapons to kill our brothers 
2)We always rape the nature and the environment 
3) We don't mind if some blood is gonna be spilled , if we are going to be a little bit stronger .

But perhaps , I wanna be a human because that's the only way to fix the world . 
Because of all the great minds they walked on ths planet like : 
  
1) Martin Luther King  who is known for his role in the advancement of civil rights using nonviolent civil disobedience.^[2]

2) Like Abraham Lincoln who set the slaves of America free 

3) Like Albert Einstein who gave to the modern physics triggers for further developement 

4) Like Eleanor Roosevelt who  pressed the US to join and support the United Nations and became one of its first delegates. She served as the first chair of the UN Commission on Human Rights, and oversaw the drafting of the Universal Declaration of Human Rights.   

5) And many many others that the paper cannot take ....