O φωστηρας

Καθομουν προχθες σε ενα συνοικιακο μπαρακι , και επινα λιγο κρασι για να χαλαρωσω. Εκει που καθομουν και ρεμβαζα , χαζευοντας καποιες παλιες φωτογραφιες απο τα παιδικα και εφηβικα χρονια του ιδιοκτητη , ο οποιος ειχε προαχθει και σε μπαρμαν , μπαινει μεσα ενα οικειο προσωπο . Καθεται στη διπλα καρεκλα και παραγγελνει ενα ποτο βαρυ , τουλαχιστον η περιεργη ονομασια του με εκανε να πιστευω πως ηταν βαρυ . Στην αρχη δεν τον κοιταξα καν τον τυπο ακριβως διπλα μου , ημουν απορροφημενη με την ευτυχια ενος μικρου αγοριου σε μια ασπρομαυρη φωτογραφια . Το χαμογελο του αν θυμαμαι καλα ηταν τοσο διαυγες και διαπεραστικο που αποτομα σε εκανε να γελας , ειναι αλλωστε και αυτο ενα μερος της μαγειας των μικρων παιδιων . Αραγε αυτη η αγνη φιγουρα , που ειχε τοση ζωντανια μεσα της αν και παγωμενη να ηταν ο μπαρμαν ; Τωρα το προσωπο του ηταν κηλιδωμενο απο τον ηλιο και χαρακωμενο απο τα χρονια . Οση ζωντανια ειχε στη φωτογραφια , τοση παθητικοτητα εβγαζε τωρα . Εμοιαζε περισσοτερο με βραχο θα ελεγα παρα με ανθρωπο . Οταν ομως τα ματια του , που ηταν θολα αλλα ακομα λαμπιριζαν , συναντησαν το δικο μου διαπεραστικο και ερευνητικο βλεμμα , τοτε προσγειωθηκα στην πραγματικοτητα και αντιληφθηκα πως διπλα μου εχει κατσει ενας γνωστος και οπως υπαγορευουν οι κανονες της φιλιας , ειναι δοκιμο να του μιλησω και να αρχισω κουβεντα . 
  Η αληθεια ηταν πως απολαμβανα την μοναξια μου , ομως ο τυπος του διπλανου σκαμπο γρηγορα γαργαλησε τη περιεργεια μου , αφου το βλεμμα του εμοιαζε αρκετα σκοτεινο και σχεδον επιβλητικο , λες και ειχε δει καμια υπερφυσικη οντοτητα να καθεται στο μπαρρ και να παραγγελνει αιμα .  ανασηκωσα το ποτηρι μου , ηπια μια γουλια και κοιταξα προς το μερος του χαιρετοντας τον  . Εκεινος που μαλλον ενοχληθηκε που τον διεκοψα με χαιρετησε με ενα νευμα του κεφαλιου του και επειτα γυρισε στο ποτο του . Ετσι σιωπηλος οπως ηταν με εκανε να θελω να του μιλησω πιο πολυ . Μαζεψα λοιπον το θαρρος μου και αρχισα να τον ρωτω τι συμβαινει και ειναι ετσι συννεφιασμενος . Ξαφνικα το σθενος του υποχωρησε , η θολουρα που τον περιεβαλλε εσπασε και εκεινος σαν ανακουφισμενος που βρηκε συντροφια αρχισε να μου διηγηται ενα συμβαν που εγινε πριν τρεις μερες και το οποιο , απ'οτι φαινεται , τον σημαδεψε ανεξιτηλα . 
-Το ξερεις , μου ειπε , πως τις προαλλες που ειχα παει σε ενα αλλο μπαρακι λιγο πιο κατω συναντησα εναν αντρα που πεθαινε στο διπλα σκαμπο ; Οσο ξεστομιζε αυτα τα λογια εγω περιεργαζομουν την εναλλαγη των εκφρασεων και των μορφασμων που σχηματιζε το προσωπο του , που τωρα κατω απο το φως εμοιζε κουρασμενο . 
   Ολες οι λεξεις που μπορουσα να επιστρατευσω για να τον ηρεμησω ειχαν κολλησει στο λαρυγγι μου , γι'αυτο εμεινα σιωπηλη, πιστευοντας πως μεχρι να τελειωσει τη διηγηση  του θα εχω βρει κατι να πω . Η αληθεια ειναι πως με το περιεργο και εφαννταστο μυαλο του η διηγηση του ηταν πραγματικα ζωντανη , οχι ομως και ενδιαφερουσα παντα . Του ελειπαν ακομα πολλες λεξεις και εκφρασεις για να την κοσμησει , γι'αυτο και το αποτελεσμα αν και ικανοποιητικο δεν ηταν συναρπαστικο . Επειτα απο μια παυση για να πιει λιγο απο το ποτο του , και αφου καταλαβε πως δεν προκειται να πω τιποτα , συνεχισε . 
-Εκει που λες πεθαινε , διπλα μου ... Αλλα δεν φοβοταν , ηταν βλεπεις ενας αντρας περηφανος . Βεβαια δεν εμοιαζε πια με αντρα ... ηταν πολυ μεγαλης ηλικιας για να σου θυμιζει ενα ζωντανο ον . Το σιγουρο ειναι πως ηταν πραγματικος φωστηρας . Τα λογια του ηταν σαν μελωδικο σκοπο , πρεπει να ηταν κανα σοφος στα σιγουρα:!Ξερεις τι μου ειπε ; Ξερεις πως μου αλλαξε ολη μου τι ζωη ; Απλα μου ειπε κατι που ηξερα αλλα εγω ημουν τοσο χολωμενος για να το δω . Μου ειπε πως στο απολυτο σκοταδι δεν βλεπεις τιποτα ! Σκεψου το ! Τιποτα ! Παιρναμε ολη μας τη ζωη σε ενα χασμα φωτος και σκοταδιοιυ προσπαθωντας να ερμηνευσουμε τη ζωη και δεν θυμομαστε πως μεσα στο σκοταδι για εμας δεν υπαρχει τιποτα που να αξιζει , γιατι πολυ απλα μας κρυβεται . Μετα απο αυτα τα λογια ο φωστηρας εσβησε και ξεψυχησε εδω δα στον ωμο μου .... 
   Δακρυα ειχαν συνοφρυωσει την οψη του τωρα και ημουν ετοιμη να του πω κατι αλλα το ρολοι σημανε μεσανυχτα και με την προειδοποιηση αυτη , εκεινος σηκωθηκε με αγκαλιασε και εφυγε ... Περασα μερες να σκεφτομαι αυτο το περιστατικο .... Να σκεφτομκαι τον φωστηρα ... Ενα λοιπον βραδυ που με βασανιζαν και εμενα αυτα τα λογια του , απλα ειπα στο μυαλο μου για να σβησει <<Μαλλον ηταν μεθυσμενος >> και σωπασα ...