Ενα Παντουμ για καληνυχτα

Το να εισαι μονος σου στις αμφιβολιες σου ειναι ενα εξαιρετικα τρομακτικο πραγμα ! Η αισθηση αυτη

της αποξενωσης , της αναγκης δηλαδη να συνδεθεις με ενα ατομο το οποιο ομως φαινεται να ειναι σαν ενα φασμα μπροστα σου , ειναι τοσο καταλυτικο για την ανθρωπινη ψυχη , που συχνα της αφηνει ουλες .

 Το χειροτερο ομως ερχεται μετα και μαλιστα σχεδον αναποφευκτα αφου ειναι ενα κομματι του ορθολογισμου μας . Εκεινο δηλαδη που μας τρομαζει περισσοτερο σε μια σκεψη δεν ειναι το καθαυτο αποτελεσμα της σκεψης  , οσο κακη και αν ειναι , αλλα το γεγονος οτι μπορει ποτε κανενας να μην μπορεσει εστω και στιγμαια να συνδεθει με αυτην τη σκεψη . Για παραδειγμα , αν καποιος αναλογοζεται πως ο κοσμος προκειται  καποια στιγμη να καταστραφει και αυτη η σκεψη τον τρομαζει , θα πανικοβληθει αν παρατηρησει πως κανενας αλλος δεν συμμεριζεται αυτη την σκεψη , καθως θα ειναι ολομοναχος μεσα στην καταστροφη , εστω και αν αυτη πραγματοποιειται μεσα στο μυαλο του . 

  Ενα αναλογο συναισθημα βιωσα και εγω σημερα . Ειναι μερες που η μελαγχολια φαινεται να ξετυλιγεται απο τη ψυχη μου λες και ειναι το επισημο ενδυμα της . Μεσα σε αυτες τις ροπες που με κλειδωνουν μεσα στο σκοταδι αρχιζω να αμφιβαλλω για τα παντα και για το τιποτα συναμα. Ειναι , εντουτοις , βαρυ φορτιο η σκεψη . Μοιαζει ασηκωτο. Ετσι παντα οταν μια ιδεα γενναται στο μυαλο μου και αστραφτει σαν ενας μικρος ηλιος , φροντιζω για ολα τα εγκαυματα που θα μου αφησει να βρισκω μια παρηγορια . Συνηθως η λογοτεχνια αποτελει το καλυτερο υπνωτικο των παθων μου . Σημερα λοιπον το γιατρικο μου ηταν ενα παντουμ του Σεφερη με τον ομωνυμο τιτλο . 

Παντούμ

Τ᾿ ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους
στὸ πέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰ καράβιαψυχή μου λυτρώσου ἀπ᾿ τὸν κρίκο τοῦ σκότους
πικρή, φλογισμένη ποὺ δέεσαι μὲ εὐλάβεια.

Στὸ πέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰ καράβια
ἡ νύχτα στενεύει καὶ στέκει σὰν ξένηπικρή, φλογισμένη ποὺ δέεσαι μὲ εὐλάβεια
ψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲ δένει.

Ἡ νύχτα στενεύει καὶ στέκει σὰν ξένη
στὸ μαῦρο μετάξι τὰ φῶτα ἔχουν σβήσειψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲ δένει
καὶ τί θὰ σοῦ μείνει καὶ τί θὰ σ᾿ ἀφήσει.

Στὸ μαῦρο μετάξι τὰ φῶτα ἔχουν σβήσει
ἀκούγουνται μόνο τοῦ χρόνου τὰ σεῖστρακαὶ τί θὰ σοῦ μείνει καὶ τί θὰ σ᾿ ἀφήσει
ἂν τύχει κι ἀστράψει βουβὴ πολεμίστρα.

Ἀκούγονται μόνο τοῦ χρόνου τὰ σεῖστρα
μετάλλινη στήλη στοῦ πόνου τὴν ἄκρηἂν τύχει κι ἀστράψει ἡ βουβὴ πολεμίστρα
οὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰ δώσει ἕνα δάκρυ.

Μετάλλινη στήλη στοῦ πόνου τὴν ἄκρη
ψηλώνει ἡ στιγμὴ σὰ μετέωρο λεπίδιοὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰ δώσει ἕνα δάκρυ
στὸ πλῆθος σου τὸ ἄυλο ποὺ σφίγγει σὰ φίδι.

Ψηλώνει ἡ στιγμὴ σὰ μετέωρο λεπίδι
σὰν τί νὰ προσμένει νὰ πέσει ἡ γαλήνη;στὸ πλῆθος σου τὸ ἄϋλο ποὺ σφίγγει σὰν φίδι
δὲν εἶναι ὁ οὐρανὸς μηδὲ ἀγγέλου εὐφροσύνη.

Σὰν τί νὰ προσμένει νὰ πέσει ἡ γαλήνη;
Σ᾿ ἀνθρώπους κλειστοὺς ποὺ μετροῦν τὸν καημό τους
δὲν εἶναι οὐρανὸς μηδὲ ἀγγέλου εὐφροσύνη
τ᾿ ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους.

Fear not

There's nothing as creepy as silence , indeed , for which only with no sound you can hear all of the things you craved but yet you never chased . Dreams and hopes and moments . Everything you left behind because your heart had a shape that damaged you couldn't afford the rejection of life or the pain that would follow after . But yet you want it and you dream about it and just because you can't stop thinking of it , it gets under your skin , till it finds the bones , and it's eating you alive . You regret but you are so fearful to say a word , just like a guitar with the dream of playing many notes but it has broken strings and so it let it go. 

 I think this is the greatest pollution in our days . The way we loose control of what we want , just because we have a rule of what we have to do . Not to forget all these labels and the walls we create in order to have what we trick oursleves that we want . Big fraud ! Big lie ! In this society of pale people , of pale colours , of messed up dreams , what do we expect to find more than a bitter taste in our tongue ? 
 Though , we take no risks . We let it be . We try to distract our ourselves for what they are meant to be . There's no try , no effort , just quiting . We all wear these masks of happiness and pleasure ,even if we get none of these . We pretend all of our lives that we are complete , even if we miss many pieces . Then we say we are noble for we are made of stars . But I see the stars are shining , following the path of their endless time . Of their destiny . A path we do not see . 

 We are so little , so lonely , so broken . When I look in the mirror I can't see nothing more but pieces of a human soul and memories of all the lives I haven't lived . This feeling is hurts me to the bone . It's like I carry a huge weight on my back and I can't get rid of it . Then I try to remember the happy memories of my present time . Memories though filled with the same colour of the moon . Memories silent , pale and cold . 

How many breathes can we take when we are underwater ? That is what we are doing to ourselves if we stay back and watch our moments passing by , because we are afraid .